Zuid-Cambodja

Hoi allemaal.
Roel, bedankt voor de tip, dat had leuk geweest, maar ik ben helaas alweer weg uit Phnom Penh.

31 januari
Vandaag nog een dagje sightseeing Phnom Penh op de fiets. Ik bezoek het Tuol Sleng museum, de school die tijdens de Khmer Rouge gebruikt werd als gevangenis en waar vele combodjanen gefolterd en vermoord zijn. Indrukwekkend. Ook rjid ik langs de Franse ambassade. Op zich niet veel aan te zien, maar toch een historische plek waar een hoop plaats vond tijdens de begindagen van de Khmer Rouge. Ik herken de plek goed uit de film De Killing Fields.'s middags laat ik me masseren bij "seeing hands massage", waar de masseurs allemaal blind zijn. Het is een goede massage en voor het eerst hier voel ik me na een massage echt ontspannen en lloom. Jammer dat ik morgen alweer wegga, anders had ik dit nog wel meer gewild!

1 februari
's ochtends ga ik achterop een motortaxi naar een plek 15 km buien Phnom Penh, de daadwerkelijke Killing Fields, waar duizenden Cambodjanen en een handvol westerlingen zijn geexecuteerd. Er is neit veel te zien, maar toch is zo'n plek wel indrukwekkend om er gewoon te zijn. Er is een memorial gebouw opgerciht, waarin 8000 schedels bewaard worden in een toren van glas.
's middags neem ik de bus naar Kampot in het zuiden van Cambodja. Ik heb een plek helemaal voorin en ik denk dat dat een mooie plek is, want dan kan je goed naar buiten kijken en het landschap zien. Er is echter een nadeel: je ziet ook alles wat de chauffeur doet: als een gek door dorpjes heenrijden en op een haar na fietsers, motorrijders en wandelaars missen. Dit alles onder luid getoeter en natuurlijk moet er natuurlijk ook zo nu en dan een cassettebandje gewisseld worden onder het rijden, dit alles onder een luide discussie met de bijrijder van de bus die achter de chauffeur zit en waarmee de chauffeur regelmatig oogcontact zoekt... voortaan toch maar weer wat meer achterin zitten...

2 februari
Ik ben naar Kampot gekomen om het Bokor National Park te bezoeken. Echter, gisteren heb ik Marja en Fred ontmoet en zij vertellen dat zij weer gehoord hebben dat dat niet zo de moeite waard is. Bovendien ben ik gisteren pas in de avond aangekomen in Kampot en dus besluit ik om vandaag de tour in ieder geval nog niet te doen en eerst maar eens een beetje rond te lopen in Kampot en me te orienteren. Ik loop door het centrum en langs de rivier. Het plaatsje heeft een rare sfeer vind ik, echt vergane glorie. Het is als de ochtend na een bruisend feest: de stille getuigen zijn er nog, maar het leven is eruit. Kampot is dan ook een levendige stad geweest tijdens de overheersing door de Fransen. Mijn lunch gebruik ik bij het arts café, waar het personeel bestaat uit gehandicapten en dove mensen. De sfeer is er vrolijk. In de menukaart staat een oproep aan artistieke mensen om een workshop te geven voor de gehandicapten en doven. Dat zou wat moois zijn voor Frank!
Ik heb ondertussen een fiets gehuurd omdat ik geen zin meer had om in de hitte te lopen en dus fiets ik nog wat rond het plaatsje. Ik ontdek ook hier een vestiging van de "seeing hands massage" en tja, kan de verleiding niet weerstaan natuurlijk. 's avonds dineer ik gezellig samen met Fred en Marja bij een Srilankaans restaurant.

3 februari
Ik heb gisteren toch besloten om de tour naar Bokor National Park te doen. Samen met Wilfred en Naudi, een ander nederlands stel uit mijn guesthouse, worden we 's ochtends vroeg opgehaald door de pick-up truck en naar een ander guesthouse gebracht vanwar we uiteindelij vertrekken. Met 8 toeristen en de gids achterop de pick-up gaan we op pad. Het eerste stuk is maar een klein stukje. We gaan naar de rivier en maken daar een boottochtje van ongeveer een uur op de rivier. Het water staat laag, zo laag dat we aan het eind niet meer helemaal naar de kant kunnen en we ongveer 50m door enkeldiep water moeten lopen. Geen probleem... hoewel... Noudi is panisch van alle dingen die in het water aan je voeten kunnen gaan zitten en het vergt haar heel wat moed om het water in te stappen. Maar ze doet het en ik maak een foto als bewijs voor in hun archief... ;-)
Dan gaan we met de pick-up verder. Nadat we de ingang van het nationale park zijn gepasseerd wordt de weg slecht... en slechter. We hobbelen van de ene kant naar de andere kant en worden achterop flink door elkaar geschud. We rijden door een mooi gevarieerd bos en ik heb het erg naar mijn zin. Dan is er plots brand rechts en links van ons in het bos en voor ons ligt een nog half brandende/smeulende boomstronk op het pad. Einde rit, denk ik. Maar nee hoor, de boom wordt door twee mannen met behulp van stokken aan de kant gerold en we gaan gewoon verder. Het is een vreemde gewaarwording: wie gaat er nou verder in een brandend bos? Nou wij dus... wat wel raar is en wat ik overal in Cambodja (en Laos) al eerder heb gezien: de bossen staan vaak in brand, maar de vlammen komen bijna nooit hoger dan 30 cm à een halve meter. Ik weet niet zoveel van bosbranden af, maar het komt raar over om de bermen in brand te zien staan, zonder dat het het groen erboven lijkt te deren. We rijden zo een half uur door een gebied waar het brandt en rookt. De rook prikt in onze ogen en we zijn blij als we erdoorheen zijn. Tja, elke keer denk ik weer dat ik al heel wat meegemaakt heb en elke keer kan het weer gekker.
Boven op de top aangekomen bezoeken we de restanten van wat eens (jaren 20) een luxe verblijfplaats moet zijn geweest van de koning, de fransen en hoge politici. Er staat een paleis, een kerk, een casino, een restaurant en verschillende huizen. Alles is in vreselijk verval en ziet er niet uit. De reden is dat de mensen uit Kampot, na alle bezettingen en burgeroorlogen, de gebouwen hebben gestript en alles hebben meegenomen wat bruikbaar was. Daarna hebben ze ook muren, vloeren en plafonds stuk gemaakt, in de hoop verborgen goud of geld te vinden. Het is een trieste verzameling ruines. Terug is het weer 2 uur naar beneden hobbelen, dezelfde weg als we gekomen zijn. Als we beneden zijn is iedereen gebroken. En "lui" dagje uit...

4 februari
Wilfred, Noudi, ik en nog een franse jongen regelen gezamenlijk een privé taxi voor 15 dollar om ons naar Sihanouville te brengen. We kunnen ook met de shared-taxi, dat is 3 dollar per persoon, dus ietsje minder, maar we horen dat je dan met 6 à 7 mensen in een taxi wordt gepropt. Onderweg zien we zo'n shard taxi en daar zitten wel 9 mensen (+chauffeur) ingepropt. En die auto is echt niet groter dan mijn mazda! 1 persoon zit in het raam van het rechtervoorportier. Met de benen in de auto en de rest van het lichaam buiten.
Sihanouville is weer een vergane glorie stadje. Hoewel ze het hier graag weer levendig willen maken en promoten als dé badplaats van Cambodja, vind ik er weinig sfeer hangen. Het heeft de allure van een moderne badplaats, maar veel ziet er vervallen uit en overal is het vies. Cambodja is veel viezer dan Laos of laat staan Thailand, waar alles supernetjes is. Ook merk ik dat ik in Cambodja nog niet zo kan "aarden" als in de andere twee landen. Het is wel leuk en ik verveel me niet, maar het is het allemaal nét niet. Ik heb ook het idee dat ik minder meemaak. Ik ben wel lekker aan het sight-see-en, maar het is zeker niet zoals in Laos, waar ik het gevoel had elke dag weer wat "groots" te beleven. Natuurlijk moet het hoogtepunt, Angkor Wat en Siem Reap, nog komen, maar tot nu toe is het mijn land nog niet. Alles gaat ook net wat lastiger en wat stugger dan in de andere landen. Vooral het "toeristen van het kastje naar de muur sturen" dat door velen hier in de praktijk wordt gebracht is vermoeiend op een gegeven moment. Informatie klopt vaak niet en men zegt maar wat om van je af te zijn of je juist iets aan te smeren.
Ik was van plan om in Sihanoukville te kijken of ik hier kon duiken, maar ondertussen ben ik weer snipverkouden geworden (die aircon-bussen ook!) en dus gaat dat feest niet door. En gezien de sfeerbeschrijving hierboven, ga ik morgen weer weg. In één keer door naar Battambang, veel noordelijker gelegen.