stedentrip

Hallo allemaal,

daar is ze weer! Bedankt voor jullie ebrichten. Annemiek, wat een verhaal! Ik ben benieuwd naar alle details! En hoe is het nu met Peter? (je kunt me ook mailen op amurac@12move.nl)

Aha, dus jullie hebben nog geen winter? Nou ik moet zeggen dat niet zozeer het weer, maar wel de temperatuur een rol van betekenis speelt bij deze reis... lees verder...

10-14 januari: Luang Prabang
Luang Prabang is een heerlijke plaats. We lopen door de straatjes en ik voel me "thuis", zoals ik me eerder in Kathmandu (Nepal) heb gevoeld. Alleen hier is het rustiger en dus nog relaxter. Een plek waar ik lange tijd zou kunnen blijven. Meteen is het ook niet meer nodig om veel te doen. Er gewoon te zijn is voldoende. Sommigen vinden Luang Prabang daarom niet zoveel aan: niet authentiek, te gemakkelijk, niet confronterend. Ik vind het prima. Ik vind het niet erg als het reizen moeilijk gaat omdat je nu eenmaal iets wilt zien of ergens wilt zijn, maar als het een keer " easy-going" is vind ik het ook prima en ik geniet van de heerlijke echte koffie!
We komen weer oude bekenden tegen. De dames uit Muang Ngoi zijn er ook en dus krijg ik de gelegenheid om Marjan te bedanken voor haar advies voor de oordruppels. Want die helpen heel goed!!! De pijn is over en ook mijn doofheid neemt af (hoi hoi hoi!!!)
We doen alles op een wat rustiger tempo en zitten regelmatig aan een koppie thee of een biertje (Frank dan) op een terras. Maar tussendoor doen we natuurlijk ook nog wel wat: we huren een dag een fiets om de stad en haar omgeving te verkennen, we bekijken de zonsondergang over de Mekong vanaf de 100m hoge heuvel in het midden van de stad, we bezoeken het voormalig royal paleis (zeer sober voor een paleis) en zwemmen aan de voet van een mooie waterval. Hoogtepunt is een bezoek aan het royal theatre. De opening van de voorstelling wordt verzorgd door een groep oude mensen die naast elkaar op een rij op het podium gaan zitten. Een voorganger leidt een soort gebed. Hierna lopen de oudjes de zaal in. Wij zitten op de eerste rij en een oudere dame komt op mij af. Ik moet mijn pols geven en onder ceremonieel geprevel keijg ik een katoenen koordje om mijn pols geknoopt. Hierna doet zij hetzelfde met mijn andere pols. Ik vind het leuk en denk dat ik nu klaar ben, dus pak mijn camera om foto's te maken. Maar even later komt er een ander vrouwtje voor me zitten en het gebeuren herhaalt zich. Zelfs een derde keer. Dit laatste vrouwtje is prachtig. Een klein, iel vrouwtje met een prachtig gerimpeld gezicht. Je voelt aan alles de vriendelijkheid en menslievenheid en ze voert de ceremonie met zeer veel warmte en toeweiding uit. Een speciale ervaring. Ik heb hierover gelezen. Dit is de Baacii ceremony, die plaatsvindt om mensen welkom te heten en bij elke speciale gelgenheid wordt uitgevoerd. Het symboliseert de wens voor een lang en gelukkig leven. De touwtjes mag je er niet afhalen, maar moeten blijven zitten todat ze er vanzelf afvallen (hoewel ik vandaag hoorde dat je ze er na 3 dagen wel af mag halen, omdat je als Laotiaan anders continu met touwtjes om je armen loopt en na een aantal ceremonies het aantal aardig op kan lopen). Voorlopig hou dik me aan het oude gebruik en laat ik ze zitten. Het grappige is dat Laotianen dus meteen zien dat je zo'n ceremonie hebt meegemaakt en zijn meteen veel vriendelijker... of verbeeld ik me dat?

14/15 januari: Vientiane
De datum dat Frank naar huis moet nadert. Mijn oorspronkelijke plan was om van Luang Prabang langzaam naar het zuiden te zakken, via Vang Vieng naar Vientiane. Maar doordat we de " omreis" ia Muang Ngoi hebben gemaakt, kom ik wat krap in mijn tijd te zitten met alles wat ik in het zuiden nog wil doen. Ik heb dan wel de tijd, maar het visum is maar geldig tot 1 februari en dus wordt op die manier mijn tijd toch beperkt. Ik moet us keuzes maken en daarom kies ik ervoor om met Frank direct mee te vliegen naar Vientiane en Vang Vieng over te slaan.
14 januari laat in de middag vliegen we naar Vientiane. Het uitzicht is wat heiig, maar toch zien we wel dat het prachtig is daar beneden... toch geen goed besluit om dat over te slaan...???
We komen met donker aan in Vientiane. Onze eerste indruk is: wat een verschil met Luang Prabang! Vientiane heeft echt de sfeer en vibraties van een grote stad, waar Luang Prabang meer een uitgegroeid dorp is. Het lijkt bijna of we in een andere wereld stappen.
Omdat ik het altijd vervelend vind om in het donker nog naar een guesthouse te moeten zoeken (zeker in een stad), heb ik de dagen in Luang Prabang geprobeerd om via email en internet een guesthouse te reserveren. Ik had er 4 aangeschreven, maar slechts 1 had gereageerd en daar had ik een reservering gemaakt. We gaan er met een tuktuk heen. Als we binnen komen is de boodschap: full. Het maken van een reservering werkt in dit land iets anders dan bij ons... we lopen wat rond en bij het ene na het andere guesthouse krijgen we te horen: today full! Uiteindelijk vinden we er dan toch een die nog een kamer heeft. Het ruikt er wat muf en de wastafel is niet aangesloten op de afvoerpijp, maar wij zijn al lang blij dat we iets hebben gevonden en nemen de kamer. De douche heeft hier WEL HEET water. Dat dan weer wel... voor de eerste keer deze reis!!!
De 15e is de laatste dag van Frank. We lopen wat door de stad, bezoeken een markt en de " arc de triomph" die nagebouwd is naar het model van die in Parijs. Ik regel mijn visum voor Cambodja, dat binnen een paar uur gepiept is. Ik besluit morgen direct weer door te reizen. Vientiane is best oke en ik kan me er best nog een dagje vermaken, maar ik verlang meer naar de mooie natuur die me -hopelijk- in het zuiden nog wacht. Ik probeer een busticket naar het zuiden te regelen. Ik gun mezelf dit keer een VIP-bus, die rechtstreeks doorrijdt en wat ruimere zitplaatsen heeft. Daarvoor moet je echter reserveren en dus probeer ik dat. Maar de travelagencies verwijzen mij allemaal naar het busstation, dat 9 km verderop ligt. Ik besluit het er dan maar op te wagen en er morgenochtend maar gewoon naartoe te gaan. Wel vroeg, want ik heb gelezen dat de VIP-bussen alleen om 5 uur 's ochtends gaan.
We dineren nog voor een laatste keer samen en dan gaat Frank met de tuktuk weg. Toch raar om zo afscheid te nemen. Ik zie hem wegrijden en er komt een vreemd gevoel over me. Na 6 weken intensief samenzijn is het raar hem weg te zien rijden en nu alleen verder te gaan. Ik loop terug naar mijn hotel (ik ben vanmorgen toch verhuisd uit de muffe kamer) en ga vroeg slapen.

16 januari: Savannaketh
Ik heb de wekker op 4:15 staan, maar ik ben een half uur eerder wakker en sta op. Ik loop het hotel uit en zie 1 tuktukrijder die al wakker is. Gezien de omstandigheden (erg vroeg en verder geen tuktuk te zien) is hij bij het onderhandelen in het voordeel en laat ik me dit keer voor een hoge prijs (6 dollar) naar het busstation rijden. Als ik daar aankom, rijdt er net een bus weg en de busjongen vraagt waar ik heen wil. Op mijn "Savannaketh" wordt direct gereageerd met "yes yes" en mijn tas wordt al uit de tuktuk naar de bus gedragen. We zijn op weg. Natuurlijk heb ik nu niet de VIP-bus, maar een gewone slow-bus, die bij elke boom stopt om te kijken of er misschien iemand achter staat die toevallig ook nog mee wil. Na 9 uur rijden en enkele (nee, veel) stops zijn we dan toch in Savannaketh. Bij het busstation staan de tuktukrijders natuurlijk al in de rij om mij van dienst te zijn. Ik heb al besloten dat ik maximaal 5000 kip wil betalen. Als ik vraag " how much" is het eerste bod 10.000. Ik zeg " too much" en biedt 4000. Tja, op zo'n busstation is dat altijd lastig omdat ze genoeg klanten hebben en de tuktukmeneer is neit meer in mij geinteresseerd. Ik loop het busstation uit en 10m verder vind ik er natuurlijk wel een die het voor 5000 wil doen. Het gaat me niet om het geld (50 eurocent verschil), maar ik vind het spel nogsteeds leuk om te spelen. Savannaketh is sfeerloos, met brede straten en gaat gebukt onder een verzengende zon. Het is hier 32 graden. Ik bekijke 2 guesthouses en neem mijn intrek in het phonevillay hotel. Ondanks dat ik nauwelijks gelopen heb, zweet ik over mijn hele lijf en neem ik eerst een douche. Hoewel mijn kamer ook dit keer een warme douche heeft, zet ik hem nu zelf op KOUD!. Na de douche voel ik me een stuk beter. Ik ga op pad en loop door de straten van Savannaketh. Ik zie brede straten met lelijke huizen, veel electriciteitsdraden en overal grote straatlantaarns. Dat zal 's avonds wel goed verlicht zijn. alleen mis ik wat: zijn hier ook mensen??? Het lijkt wel een spookstad. Overigens blijkt later dat dat alleen op de heetste uurtjes is: de mensen komen na 16:0 uur hun huis weer uit. Ze waren gewoon gevlucht!
Het is raar zo alleen door de straten te lopen, zonder Frank. Zeker op een plek waar de sfeer niet geweldig is. Ik dwing mezelf gewoon dor te gaan met de plannen die ik gemaakt had: een trekking boeken. Ik loop naar het toeristenbureau en bekijk de verschillende mogelijkheden. Er is 1 trek van 2 dagen die morgen start en aangezien ik geen zin heb om hier in de stad lager te wachten dan nodig is, besluit ik om deze trekking te doen. Als ik geboekt heb voel ik me een stuk opgewekter, het gevoel weer iets te ondernemen. Om 16:0 uur moet ik terug om de boekingsformulieren in te vullen en te betalen. Daar kom ik de enige andere trekking-tourist tegen: Patrick uit Limburg. Nederland, dus dat maakt het praten gemakkelijk. Hoewel.... Maastrichts is toch niet het gemakkelijkste accent ;-)

Zo, dat was het weer voorlopig. Morgen dus de bushbush in en nu ga ik mijn eerste single-diner eten...

groetjes
ANnelize