De natuur in

17 januari
Vandaag is de eerste dag van de 2-daagse trekking. Om 8:00 word ik opgehaald bij mijn guesthouse. Nadat we ook Patrick hebben opgehaald en onze gids, Sinakhone, is ingestapt, gaan we met de tuktuk op weg. Na ongeveer een half uurtje rijden zijn we bij de ingang van het nationale park Dong Natad. Onderweg vertelt onze gids wat het dagprogramma is en leert ons enkele woorden Lao. Ik leer onder andere tellen in het Lao en dat maakt het onderhandelen over prijzen voortaan nog leuker en handiger. Bovendien kan ik het nu ook verstaan wat de lokale bevolking te horen krijgt als zij naar de prijs vragen.
Vlak bij de ingang van Dong Natad halen we nog een lokale gids op, die de weg door het bos weet en ons van alles laat zien, horen, proeven en ruiken. Het is heerlijk om weer in de natuur te zijn en door het bos te lopen. En lekker luxe, met 2 toeristen en 2 gidsen. We lopen langzaam en niet zonder reden. De gids toont ons echt erg veel. Tot nu toe heb ik steeds erg opgelet met wat ik eet om niet ziek te worden, maar vandaag ga ik overstag en eet en proef ik alles wat er gepresenteerd wordt. Onder andere heerlijke vruchten, diverse bladeren en ook zuivere kinine, wat erg bitter is en de gids moet lachen als wij allebei een vies gezicht trekken. Hij laat ons ook diverse spinnen en insecten zien. 1 spin is zo groot dat ik echt geen macro lens voor mijn camera hoef te gebruiken. We zien ook insecten die lijken op een lopende witte haardos, coupe Einstein. Ze kruipen met z'n allen bij elkaar en als je het blad of steel aanraakt waar ze op zitten springen ze als popcorn uit elkaar.
De lunch gebruiken we op het erf van een familie, die bestaat uit vader, moeder en acht kinderen. Onze gids haalt allerlei plastic zakjes uit haar tas met daarin vele gerechtjes. Er is papayasalade, jackfruitsalade, eggplantsalade, gedroogd vlees, slakkensoep, bamboesoep en drie soorten groenten. Natuurlijk krijgt ook ieder van ons een rotan-bakje met kleefrijst. Het is een rijke en heerlijke dis. Als we klaar zijn is er nog eten over en dat gaat naar de familie toe, die met smaak onze restjes op eet. Dan gaan we verder. Laat in de middag komen we aan in Ban Si Phone (Ban = dorp). Daar zullen we overnachten. We worden verwelkomd door de familie. De laolao (lao whisky) komt tevoorschijn en wordt traditioneel rondgedeeld, dat wil zeggen dat er 1 glas rondgaat, dat steeds opnieuw gevuld wordt voor de volgende drinker. Ik pas dit keer. gelukkig is dat geen probleem. De heer des huizes laat trots zijn woning en nog trotser de foto's en diploma's van zijn kinderen zien. Ook spreekt hij 2 woordjes Frans, maar dat brengt de conversatie niet echt op gang. 's avonds is er een baacii ceremony (zie voor uitleg vorige posting) en dit keer mogen wij ook touwtjes ronddelen. Voor de gelenheid zijn er een aantal dorpsoudsten aangeschoven en 1 vrouw heeft diep blauwe handen. Ik vraag me af waar dat van kan zijn. Na de ceremony wordt er met zijn allen gegeten en daarna gaan de oudjes weer weg. Wij slapen in de grote woonkamer (er iz alleen een woonkamer en een slaapkamer). Helaas wordt deze verlicht door een grote, felle tl-lamp die de hele nacht blijft branden. Dus echt lekker slaap ik niet. Ik moet ook enkele keren naar de wc, maar laat dat nou net de enige ruimte zijn die ze snachts op slot doen (???). Dus dan maar buiten op het erf. Valt nog niet mee om een donker plekje te vinden, want kennelijk is tl-verlichting hier een status symbool en er is dan wel geen straatverlichting, maar elk huis laat de hele nacht zijn hele arsenaal aan tl-verlichting branden. Tja, zo hen je inderdaad geen straatverlichting nodig!

18 januari
We staan vroeg op. Als eerste staat een bezoek aan de tempel op eht programma. De vrouwen moeten een sarong (soort lange rok) aan en dus krij ik er ook een om. Die dingen zijn gemaakt voor aziatische dames en dus veel te smal voor mij. Maar een veiligheidsspeld biedt uitkomst. Ik moet ook een sjerp om en krijg een zilverkleurige bokaal met offerandes in mijn handen gedrukt. Klaar om te gaan. Het is vandaag Boeddha-dag en dat betekent dat zowat het hele dorp naar de tempel gaat (vergelijk met de nachtmis bij ons met kerst). De hele tempel zit vol. De mannen gescheiden van de vrouwen... hoewel... het is zo druk dat ik toch naast Patrick terecht kom. We krijgen een plek bijna vooraan. Op het podium zitten 4 monniken, de hele populatie van deze tempel. Geldboompjes, flesjes water en hele schalen met eten staan voor hun. De dienst begint en wij houden ook devoot onze handen in bidpositie en buigen ons hoofd als de rest dat doet. Dan begint het geven van de offers. In het midden van de tempel staat een soort ledikant met daarop 4 bedelkommen van de 4 monniken die in deze tempel verblijven. Zo'n beetje rij voor rij (de mannen eerst) schuifelen de mensen ernaar toe om hun "aalmoezen" te geven. De bedelkommen zijn snel vol en er staan 2 mannen naast die zo snel als ze kunnen de aalmoezen weer uit de kommen halen, zodat ze leeg genoeg blijven zodat iedereen zijn offers in de bedelkommen kan doen. Ik denk dat het zeker een half uur duurt en het ;ledikant', de bedelnappen en 3 grote manden liggen vol met rijst, bananen, snoep en geld. Een ongelofelijke berg! Wij vragen ons af wat ze met al dat eten gaan doen en Sinakhone zegt dat het weer doorgegeven wordt aan andere mensen. Ik zie later ook een hond lekker van de rijst snoepen en begrijpnu waarom alle honden, katten, biggen en kippen er hier zo goed uitzien.
Na het bezoek aan de tempel gaan we weer op pad. We lopen door het dorp en krijgen allerlei handnijverheid te zien. We zien het maken van noedels, het vlechten van rieten matten, het maken van fakkels die branden op natuurlijke olie, het drogen, werven, spinnen en weven van katoen. Ik zie ook de vrouw met de blauwe handen weer. Het blauw is van natuurlijke verf, die gemaakt wordt uit bladeren en gebruikt wordt om het katoen te verven. We zien een vrouw een sarong weven met een ingewikkeld patroon. Van proces van katoen drogen, spinnen, werven en weven duurt 1 maand. De opbrengst van de sarong is 40.000 kip. Dit is 3 euro 20!!
In het dorp is ook een Laotiaans stel die in Canada wonen op bezoek bij hun familie. Dat is natuurlijk aanleiding voor een groot feestmaal en wij worden uitgenodigd. We kunnen helaas niet blijven lunchen, maar er wordt wel weer even beerlao (loatiaans bier) rondgedeeld en Patrick krijgt zodoende om 10:00 's ochtends al 3 glazen bier weg te werken. En we moeten nog in de zon verder lopen... Alles gaat echter prima en na nog een paar uur lopen en lunch bij een mooi meer, worden we weer opgepikt door de tuktuk.
Terug in Savanaketh besluit ik niet terug te gaan naar mijn vorige hotel, maar het guesthouse van Patrick te proberen. Hijwas er erg tevreden over en het ziet er leuk uit. Patrick zelf gaat niet mee, want hij wil met de nachtbus naar Pakse. Ik krijg toevallig dezelfde kamer als Patrick. Helaas is die bevolkt met muggen. Tot nu toe was het me goed gelukt om niet teveel muggenbeten (met kans op malaria) op te lopen, maar nu in 1 nacht krijg ik er, ondanks het insmeren, toch aardig wat. Ook moet ik de badkamer delen met een uit de kluiten gewassen kakkerlak... hmmm toch niet zo'n geweldig guesthouse naar mijn mening. Maar vooordat dit zich afspeelt, ben ik eerst nog uitgenodigd in het huis van Sinakhone (of preciezer: dat van haar oom, waar zijverblijft). Zij is namelijk naast gids ook afgestudeerd docente engels en geeft 's avonds engels aan 8 laotiaanse studenten. Ze vraagt me te helpen zodat de studenten kunnen oefenen met hun uitspraak. Dat vind ik natuurlijk leuk om mee te maken. Ik ben ook benieuwd, want ik ben niet echt onder de indruk van het niveau van Sinakhone zelf. Tijdens het gidsen weet ze goed uit te vertellen wat ze uit haar hoofd heeft geleerd, maar als ik haar een vraag over iets anders stel, dan begrijpt ze vaak niet wat ik bedoel. De les is een zooitje. Ik moet met mijn westerse ogen en meningen erg op mijn tong bijten om de les te laten lopen zoals die loopt. Mensen lopen in en uit, mobiele telefoons gaan af en dan loopt eenstudent weer de kamer uit, het vriendje van Sinakhone is ook aanwezig en onze "juf" staat regelmatig minutenlang verliefd naar haar vriendje te staren, terwijl ze haar studenten in het geheel vergeet. Dan is ze ineens weer erg streng en laat haar stem gelden. Ze geeft (in mijn ogen) erg ouderwets les, waarbij iedereen elk woord netjes in koor op moet zeggen en telkens herhalen. Tenenkrommend vind ik het. Er is 1 jongen die steeds iets aan mij vraagt en het echt wil weten wat alles betekent. De rest van de groep is meer bezig met elkaar en grapjes maken. Ikzeg na de les tegen Sinakhone dat hij een goede student is omdat hij echt geinteresseerd is, maar Sinakhone vindt hem maar een "naughty boy". ach ja... er is nog een lange weg te gaan in Laos.

19 januari
Ik sta vroeg op. Om 7:00 zit ik in de bus naar Pakse. Het is weer een lokale bus en elke keer dat ik in een bus zit, maak ik weer wat nieuws mee. Dit is de slechtse bus die ik tot nu toe gezien heb. Oud en zelfs ik heb hier geen beenruimte! Ik verhuis naar achteren, waar meer ruimte is... althans in het begin want later komen er mensen, mensen, vele mensen bij en een doos met jonge eendjes en een man met een haan onder zijn arm (levend dus)... en we zitten met z'n allen lekker opgepropt. Achterin zit ook een amerikaans stel dat een sigaret opsteekt. Ik vraag of ze dat niet meer willen doen met als reactie: why? Omdat het stinkt en omdat niemand anders het hier doet. De bus stopt regelmatig en dan springen er verschillende mensen uit die even snel een sigaret gaan roken... BUITEN! De amerikaan houdt echter vol dat hij al vele laotianen heeft zien roken in de bus... gek dat ik dat nog geen 1 keer eerder gezien heb!
Na 6 uur opgepropt in een warme bus zitten, zijn we inPakse. Ikwil proberen direct door te gaan naar Tat Lo, een plek met een mooie waterval. Ik vraag wat rond of er nog meer mensen zijn die die kant uitgaan (de amerikanen negeren mij en daar moet ik wel een beetje om lachen) en samen met een Japanse nemen we de tuktuk naar het zuid-busstation (vraag me niet waarom, maar ze hebben hier in elk gehucht minimaal 2 busstations die voor het gemak zo 15 tot 20 km uit elkaar liggen, beiden ver uit het centrum) en daar de bus naar Tat Lo. Onderweg zie ik weer wat nieuws: een tuktuk met achterin een waterbuffel! Opgevouwen en vastgesnoerd.
Om 17:00 komen we aan. Ik heb even genoeg van het basic-slapen en heb zin om mezelf te verwennen met een echt goede kamer. Ik ga daarom naar Tatlo Lodge, de duurste tent van het dorp met bungalows die over de waterval uitkijken. Ze hebben nog 1 kamer over, weliswaar niet eentje die over de waterval uitkijkt, maar wel een heerlijke kamer, met een echte badkamer van ca 3 meter bij 1,5 m. Eentje waarin je kan douchen zonder dat je wc of wasbak helemaal kleddernat wordt. Voor 20 dollar trek ik erin en geef meteen aan dat ik morgen misschien wel wil verhuizen als 1 van de andere kamers leeg komt.

20 januari
Zo druk als het gisteren was, zo rustig is het nu. Tatlo Lodge is zo goed als leeg en ik krijg de mooiste kamer, met het mooiste uitzicht. Het is een balzaal. De kamer is 8 bij 5 meter en de badkamer is er als een L omheen gebouwd, dus die is gigantisch. Ik heb bijna een plattegrond nodig om de weg in mijn kamer te vinden... de rest van de dag doe ik niet veel. Ik heb zin in een break en spendeer de dag voornamelijk met een boekje lezen op mijn prachtige veranda. Ik loop niet eens een rondje door het dorp (oh ja, toch wel, want ik moet op zoek naar iemand die mijn was kan doen). 's avonds eet ik in het restaurant bij de lodge en kom mijn amerikaanse "vrienden" weer tegen... tja het is een kleine wereld.

21 januari
Het wordt weer tijd om wat te gaan doen. 's ochtends boek ik een olifantenritje. In anderhalf uur rijdt hij me rond naar de top van de waterval en weer terug. Ik ben de enige en dat is erg leuk. Wat later zie ik echter nog een olifant met twee toeristen naderen ... en ja hoor... mijn allerliefste amerikanen zijn het weer... hoe vaak zal ik ze nog tegen komen?
Na het olifantenritje besluit ik dat ik het hier wel gezien heb en check uit uit de lodge. Ik word weggebracht door de jongen van het hotel naar de bushalte, die 2 km verderop is. Daar ontmoet ik Sarah uit Zwitserland. We kletsen wat en zo gaat de tijd om op de bus te wachten snel. Sarah heeft al een reservering gemaakt in een guesthouse in Pakse en ik besluit met haar mee te gaan en te zien of ze nog een kamer over hebben. Zo niet, dan zoek ik wel verder. In de bus zitten we naast elkaar en hebben 2 uur de tijd om elkaar wat beter te leren kennen. In Pakse gaan we met de tuktuk naar het guesthouse. Er is geen kamer meer vrij, maar Sarah biedt mij aan haar kamer met haar te delen. Dat is tof. Het is een simpele kamer zonder douche of wc, maar wel schoon en ik kan er na de luxe van de vorige twee nachten wel weer tegen om basic te slapen. Daarna loop ik de stad in om Pakse een beetje te leren kennen. Voor vanavond hebben we afgesproken om samen te gaan eten bij het (overheerlijke) indiaase restaurant. Leuk om zo toch weer even een maatje te hebben!