Sightseeing Chiang Mai

24 december
Vanochtend zijn we dus naar onze nieuwe bungalows verhuisd. Met recht "nieuw", want het guesthouse is net open en werd vanochtend door de sjamaan gezegend voor een goede business. Als we ons gesettled hebben, blijven we nog even in onze hut hangen, om te genieten van deze zeer sfeervolle locatie. Daarna nemen we een tuktuk naar Wat U Mong, een bostempel, waar om 3 uur 'smiddags een monnik zal zijn om ons leken te woord te staan. De tempel blijkt een oase van rust. Een geheel andere sfeer dan de levendige stadstempels. We lopen wat rond en komen bij het meer aan. Daar kan je voor 10 baht een zakje met brood kopen om de vissen te voeren. Dat lijkt ons wel leuk. Maar snel hebben we al spijt, want hele hordes mensen komen de vissen voeren en het meer ligt dan ook bezaaid met broodresten. Het water ziet er groen en goor uit. Er zwemmen ook waterschildpadden en hun schild zit onder de algengroei. Bij het meer wachten we tot de monnik komt. Een monnik komt naar ons toe en vraagt waar we vandaan komen. Als hij hoort dat we uit Nederland komen, reageert hij enthousiast: "ah, we have a duitch monk here! let's see if he wants to receive you!" 5 minuten later zitten we op de veranda voor het bidhuisje waar de nedelandse monnik zijn tijd doorbrengt. Een half uurtje persoonlijk onderhoud, waarin ons de essentie van zijn persoonlijke beleving van het boeddhisme wordt verteld. Ik voel me uitgedaagd om door te vragen op sommige onderdelen, maar voel me daarvoor enigszins geremd, bang om te kritisch over te komen. Dus het blijft oppervlakkig. Toch is het een ervaring om de rust die deze man uitstraalt te laten binnenkomen. 's avonds terug in de stad is het toch een soort kerstavond. In ieder geval is het druk in de stad en wordt er zowel in ons guesthouse als die ernaast flink gefeest. 's nachts blijkt ook dat ons paradijselijke bungalowtje toch niet die ideale slaapplek is: het is er zeer gegorig en het feest gaat tot in de kleine uurtjes door. Plus dat het KOUD is. Ja ik weet dat het in Nederland kouder is, maar hier hebben we last van de koude wind uit China, die ervoor zorgt dat de temperatuur voor deze plek dramatisch laag is. Slechts 14 graden is het 'snachts en dan lig je in een enkel houten bungalowtje, waar de buitenlucht door de kieren heen komt, toch niet zo warm.

25 december
als we 's ochtends wakker worden is het personeel van het guesthouse dat nog niet. Op de tafels staan de resten van gisteravond: vele lege flessen en borden met restanten van eten. Ontbijt kunnen we hier wel vergeten, dus zoeken we een tent die wel open is. Dat valt nog niet mee. Het leven hier in de stad is meer georganiseerd rond de uitgaanders en uitslapers en niet zo zeer rond de early birds zoals wij. Nadat we toch een ontbijt gevonden hebben, gaan we op weg naar Bo Sang en Kamphaeng, twee stadjes in de omgeving die bekend zijn om hun zijde-, houtsnijwerk-, zilver-, en paraplu-makerijen. We willen met de bus gaan, maar laten ons door een tuktukrijdster overhalen om ons voor 100 baht op sleeptouw te nemen. We dingen dit keer niet eens af. Zij zal ons overal heen brengen en ook weer terug naar het guesthouse. Ik vind het leuk nu eens met een vrouwelijke chauffeuse op stap te zijn. Ze brengt ons eerst naar een zijdefabriek. Routinematig worden we snel-snel langs het productieproces geleid en dan meteen de shop ingeloodst, met de kennelijke bedoeling dat we daar van alles kopen. Het is een poepie-luxe zaak en niet onze smaak. Dat is een tegenvaller. Ik had een voorstelling van die plaatsjes gemaakt met leuke pitoreske marktjes met stalletjes vol zijde en andere producten... Daarna gaan we naar een houtsnijwerkfabriek. Prachtige werkstukken hebben ze daar. We zijn onder de indruk van de diepte en finesse van het werk. Er naast zit de paraplu fabriek, welke leuk is om te bezoeken. Geinspireerd door de kleurrijke parasols begint Frank een aquarel te maken. Een beetje ongemakkelijk voel ik me ten opzichte van onze tuktukrijdster, omdat het maken van zo'n aquarel toch gauw een uurtje gaat duren. En zij maar wachten... Ik probeer mijn schuldgevoel af te kopen met een drnkje, maar ze wil niets aannemen. Dan komt er een japans stel op de tuktuk aflopen. Ik denk een slimme zet te doen door voor te stellen dat onze tuktukrijdster hun wegbrengt en dan terugkomt om ons op te pikken. Dan heeft Frank de tijd voor zijn aquarel en zij verdient ondertussen ook nog wat. Ik spreek vaag af dat ze zeker een uur de tijd heeft... na inderdaad een uurtje is Frank klaar. De tuktukrijdster is er nog niet. We lopen wat door de souvenirshop, drinken nog wat thee en wachten, wachten, wachten.... na 2,5 uur hebben we het wel gezien en concluderen dan maar dat onze chauffeuse niet terug zal komen. Wel raar, want geld heeft ze van ons niet gehad en 100 baht is toch een mooi bedrag. Toch met een beetje bezwaard gevoel, gaan we weg. We houden een songthaw aan en rijden voor 26 baht (2 personen) terug naar de stad.

26 december
Na weer een koude en rumoerige nacht (we hebben ondertussen spijt dat we niet in ons allereerste guesthouse gebleven zijn) staan we op. Vandaag willen we naar Doi Suthep, een belangrijke tempel, 14 km buiten Chiang Mai. We houden een songthaw aan en die wil ons wel voor 500 baht heen en weer brengen. Dat vinden we te duur en uiteindelijk komen we er met wat oversteppen voor 60 baht per persoon. Als we aan de voet van de lange trap die naar de tempel leidt uitstappen, volgt meteen een desillusie. Alsof we midden in disneyland zijn beland: honderden, misschien wel duizenden toeristen en pelgrims. Langs de kanten staan allerlei tentjes die je van alles willen verkopen: eten, loten, souvenirs. Het is verschrikkelijk. Ook is dit de eerste tempel waar we een toegangsprijs voor moeten betalen. We zijn er snel weer weg. 'smiddags lopen we wat rond en laten ons weer eens lekker verwennen met een voetmassage.

27 december
Vanochtend terug naar het ziekenhuis, voor mijn afspraak met de dokter. Ik heb nog geen vermindering van welk symptoom dan ook geconstateerd. Sterker nog, ik ben veel erger verkouden geworden door - denk ik - de koude nachten. Volgens de arts is de ontsteking wel aan het afnemen. Toch ga ik dit keer met een nog grotere lading medicijnen de deur uit dan de vorige keer. Het zal lang gaan duren voordat het over is verteld hij me.... eerst moet die verkoudheid over zijn en dan zal mijn middenoor pas "leeg" lopen. Als het over drie weken nog niet over is moet ik maar weer een arts opzoeken is het advies. Ik krijg een brief in het Engels mee voor de volgende arts... ach ja we zien wel. Ik neem braaf mijn medicijnen en zie wel wat er van komt. Ik ben nu al 3 weken volledig doof aan 1 oor, dus de volgende 3 weken kom ik daar ook wel mee door.... verder doen we vandaag niet veel. We zijn eraan toe om Chiang Mai te verlaten. Het is een prettige stad om te zijn, maar als reizigers/toeristen hebben we het nu wel gezien en kriebelt het bloed om verder te gaan. Morgen nemen we het vliegtuig naar Mae Hong Son, nog noordelijker en hoger gelegen en dus: nog kouder! Misschien hebben we die gekochte muts en handschoenen toch nog nodig.... ;-)