Standplaats Chiang Mai

Hoi allemaal,

heerlijk om jullie reacties te lezen! Wat leuk dat jullie zo met me meeleven! Sorry van het dubbele stuk van de vorige keer, dat heb ik er nu uitgehaald. Ik word langzamerhand ook wel weer benieuwd hoe het in Nederland gaat. Hebben we al een nieuwe regering? Straks maar even de website van de Volkskrant bekijken...

Het wordt weer een lang verhaal, want het lukt toch minder vaak om in een internetcafe te zitten dan ik dacht... ze zijn hier wel overal te vinden hoor, maar ik maak er gewoon te weinig tijd voor. Er is hier zoveel te beleven en de tijd in een dag gaat snel...Vandaar dat ik jullie ook niet zoveel persoonlijke mailtjes stuur.... misschien maak ik daar later wat meer tijd voor.

ik zal proberen het een beetje leesbaar te houden....

17 december: sightseeing Sukothai
vandaag gaan we met een songthaw, een soort open pickup met twee houten banken achterin die dienst doet als lokale bus, naar de historische stad van Sukothai. Deze bestaat uit voornamelijk allerlei ruines, die nogal verspreid liggen, dus huren we een fiets. Niet omvallen: we betalen er wel 40 eurocent voor voor een dag! De ruines zijn de moeite waard, maar het leukst vind ik nog gewoon een kilo mandarijnen kopen op de markt. Er staat een bordje bij met heel veel thaise tekst en het cijfer 13. Nogsteeds niet echt gewend aan de lage prijzen hier, denk ik dat dat per stuk is (13 = ca 26 eurocent). Als we met handen en voeten duidelijk maken dat we er wel wat willen kopen, pakt de man een plastic zakje en begin de ene na de andere mandarijn daarin te doen... uiteindelijk rekenen we 13 baht af voor een heel kilo! 's middags maken we kennis met de echte thaise massage. Ik ben er nog een beetje huiverig voor omdat ik gelezen heb dat het nogal heftig toegaat en begin dus rustig met een voetmassage.... eerst eens kijken hoe dat is. Frank gaat er meteen vol in met een bodymassage. Het bevalt errug goed en de volgende ker durf ik ook wel meer!
's avonds terug in het guesthouse eten we thaise fondue. Nu is het eten hier elke keer al een geschenk, maar dit is Echt errug lekker! :-)

18 december: met de bus van Sukothai naar Mae Sot.
In Sukothai voelen we ons erg thuis. Het is een heerlijk stadje, relaxed, schoon, gewoon prettig om er te zijn. Toch gaan we vandaag alweer weg, omdat we toch meer van het land willen zien. Tja, ondanks dat we alle tijd hebben, zijn we toch ook echte toeristen die wat willen zien en meemaken. We nemen de bus naar het westen, naar Mae Sot. Onderweg ontmoeten we Sylvie en Michel. Een Belgisch/Nederlands koppel die in Frankrijk wonen (tja... er zijn meer bijzondere combinaties op deze wereld). We raken aan de praat en zo gaat de 5 uur durende busrit snel voorbij. Zij hebben dezelfde plannen als wij: namelijk in het westen hier een trektocht te maken naar o.a. de grootste waterval van Thailand. We besluiten met z'n vieren gezamenlijk in Mae Sot te informeren naar de mogelijkheden. Michel blijkt een ster in afdingen te zijn en zo boeken we met z'n vieren een tocht waarbij we gaan raften, een trekking maken naar een Karen-dorp (Karen = de naam van een bergvolk) en op een olifant zullen rijden.

19-21 december: rafting-trekking-olifant
's ochtends vertrekken we al vroeg vanuit Mae Sot, weer met een soort pickup met banken achterin, naar Um Phang. 5 uur rijden door de bergen, zittend op een houten bankje is een ervaring... Michel wordt wagenziek en we meoten geregeld stoppen om hem te laten kotsen. We zijn alle vier blij als we in Um Phang zijn. Na de lunch gaan we raften... nu gaat het beginnen... denken we: de rivier waarop we gaan raften is een kabbelend stroompje en het peddelen wordt ook al niet aan ons overgelaten. Wij zitten gehoorzaam in het midden van de boot en de bootjongens peddelen... ondertussen wordt er door onze gids en nog een jongen lustig gevist... we hebben het idee dat het eigenlijk hun tour is en dat wij toevallig meemochten. Gelukkig maakt Michel het nog enigszins avontuurlijk door ook eens de hengel uit te proberen en direct met het haakje in een boom te blijven hangen.... een direct ingrijpen van de gids met een spectaculaire redding van het haakje is het gevolg. Tijdens de raft komen we Romero en Pablo tegen. Een homo-stel dat dezelfde tour heeft geboekt, maar wel bij een andere organisatie en die zich voor de komende dagen bij ons aanlsuiten... niet met een ongedeeld genoegen. Pablo is oke, maar Romero is net een klein kin, die constant aandacht nodig heeft en vraagt. Hij bedoelt het allemaal goed, maar wij vinden het wel een beetje vermoeiend. Sylvie is zo vriendelijk om hem die aandacht te geven met als gevolg dat zij hem niet meer kwijt raakt. 's avonds slapen we in een tent. Iedereen heeft een slechte nacht omdat het zo koud is (11 graden), behalve ik: ik slaap als een roos!
De volgende dag lopen we naar de waterval, die inderdaad prachtig is. Daarna de trekking van 3 uur naar de Karen village. Een mooie tocht. Het is leuk in zo'n dorpje te zijn. Frank maakt tekeningen en zodra de kinderen van het dorp hem in de gaten hebben komen ze om hem heen staan. een voor een worden ze door hem op papier vereeuwigd en ze vinden het fantastisch. Ik krijg daardoor de mogelijkheid om mooie portretfoto's van die mooie kindjes te maken. We overnachten in een "house". Dat wil zeggen: een grote ruimte, die deels open is en waar we op matjes slapen. Dit is nog kouder dan in de beslotenheid van de tent en deze nacht heb ook ik het koud, ondanks dat ik met al mijn kleren aan in de slaapzak lig. Het is dan ook maar 9 graden (toch handig zo'n thermometer bij je te hebben).
's ochtends staan de olifanten klaar die ons in 3 uur vanuit het dorp door het bos naar de weg brengen. Het begint meteen al spectaculair: De olifanten moeten een rivier doorwaden, met vrij steile oevers. Bijna loodrecht gaat ie naar beneden. Echt ontspannen zit ik niet.... bij de andere oever gaan we weer bijna loodrecht omhoog. Voorzichtig houvast zoekend met zijn grote poten klimt ie omhoog: wat een kracht heeft zo'n beest! Het zitten op zo'n olifant is een geweldige ervaring die we niet graag hadden willen missen.... mar na 3 uur ben je wel gebroken! 's avonds zijn we weer terug in Mae Sot.

22 december: bus van Mae Sot naar Chiang Mai.
We laten het westen achter ons en gaan naar Chaing Mai, volgens velen een van de hoogtepunten van Thailand. Michel, Sylvie, Romero en Pablo hebben hetzelfde plan en dus zitten we weer met z'n vieren in de bus. In Chaing Mai aangekomen willen zij graag weer even op onszelf zijn en gaan niet mee met de andere vier, die samen naar een guesthouse gaan. Ik heb een guesthouse uit de lonely planet geprikt en met een tuktuk (brommer met daarachter een 2-persoons zitbank) laten we ons daarheen brengen. Helaas zitten ze vol. We mogen wel de tassen daar laten staan totdat we iets gevonden hebben. Frank heeft ondertussen honger, maar ik wil graag eerst een guesthouse hebben. Dus terwijl Frank ergens gaat lunchen, ga ik op jacht. Het valt niet mee. De kwaliteit van de guesthouses hier valt een beetje tegen... of we zijn ondertussen verwend geraakt. Uiteindelijk vind ik er een met een vrij donkere kamer, maar in ieder geval wel schoon en niet te ver lopen. 's avonds lopen we naar de nachtbazaar. Een straat vol met martkraampjes waar van alles te koop is. Het is geen goed idee om hier te lopen als je nog lang niet naar huis gaat.... het aanbod is zo goed dat je wilt kopen, kopen, kopen... maar we houden ons in, want tenslotte moeten we het nog allemaal meeslepen. Toch kunnen we het niet helemaal laten. Frank koopt een korte broek (die ook nuttig hier te gebruiken is natuurlijk) en een muts (wie weet wordt het nog ergens koud..) en ik koop eetstokjes en een paar handschoenen die ik helemaal niet nodig heb maar zo ontzettend leuk vind dat ik ze niet kan laten liggen...Oh ja en tussendoor nemen we onze tweede thaise massage. Rug en schouders zijn dit keer aan de beurt. Echt fijn vind ik het harde knijpen en duwen niet, maar na afloop voel ik me wel heerlijk ontspannen. Toch weer een goede ervaring dus. Maar, Sonja, of ik dit anderhalf uur ga volhouden weet ik niet hoor!

23 december: Medisch Chiang Mai
Vanochtend ben ik dan eindelijk eens naar een KNO-arts gegaan. Ik heb vanaf 4 december (dus nog in Nederland) al last van een verstopt rechteroor en sinds de vlucht naar Thailand loopt er ook vocht uit mijn oor. Ik ben volledig doof aan dat oor en dat is evrvelend en vermoeiend, maar het is ook vies dat er steeds vocht uitloopt. Ik probeer het 's nachts een beetje op te vangen met tissues, maar mijn lakenzak en kussen zitten toch al onder. sorry, vies praatje... Dus ik met de tuktuk naar het ziekenhuis. Frank bleef achter, want hij zou even checken of we een kamer konden krijgen bij een ander guesthouse, dat we gisteren gezien hadden en wat ons leuker leek dan waar we nu slapen. De tuktuk is meteen al leuk: ik begin met afdingen door 50 baht te bieden, de chauffeur maakt er 60 van. Bij het ziekenhuis aangekomen geef ik hem 100 en vraag om wisselgeld. Hij heeft kennelijk geen 40 en geeft me 50 met de opmerking " fifty okay" . Tja, dat kan ik in mijn zak steken, maar afgesproken is afgesproken, dus ik kijk in mijn portemonnee en vind nog 5 die ik hem geef. " ha ha ha fifty fifty" zegt hij met een big smile, allebei hebben we er veel lol om en dat is die 5 baht natuurlijk meer dan waard. Het ziekenhuis is efficient geregeld. Ik meld me bij een loket en zeg dat ik oorpijn heb. Er wordt meteen een zieknhuiskaart gemaakt en ik mag even op de zuster wachten. Als eerste wordt ik bij een tafel geroepen die in de gemeenschappelijke hal staat, waar iedereen dus zit te wachten en waar ik gewogen wordt (natuurlijk met kleren aan) en waar mijn bloeddruk wordt opgenomen. De zuster stelt me gerust: bloodpressure is normal. Ik had niet anders verwacht... ik word doorverwezen naar kamer 22 en als ik daar aankom zie ik een bordje naast de deur met een foto van de arts en daarbij: laryntology (of zoiets). Door mijn frans (wat hetzelfde woord ongeveer heeft als het engels) weet ik ondertussen dat dat KNO-arts is en dat stelt me gerust: ik ben op de goede weg. Na niet al te lang wachten mag ik bij de arts komen. Die spreekt goed engels, legt alles goed uit. Hij maakt mijn oor schoon. Conclusie: middenoorontsteking. Ik mag woensdag terugkomen en ondertussen krijg ik medicijnen. Ik wordt verwezen naar de pharmacie en krijg daar een pakketje medicijnen mee. Dan nog even naar de cashier. Ik heb niet veel bahts meer en zit een beetje in mijn rats, maar dan zie ik dat ze heel slim een pin-automaat naast de cashier hebben gezet. Mijn zorgen zijn niet nodig, want voor al deze diensten, consult plus medicijnen, mag ik het wereldschokkende bedrag van 555 baht (ca 12 euro) afrekenen. Met de taxi weer terug naar het centrum en ik ben nog geen 2 uur weggeweest!
Ondertussen heeft Frank twee guesthouses bekeken en verhuizen we er naar een van die twee. Als we daar aankomen merken we dat er geen warm water is, alleen een koude douche... en het is hier wel lekker kwa temperatuur, maar toch niet zo heet dat een koude douche voldoende is. Nou ja... De rest van de dag gebruiken we om de tempels hier te bezoeken. Er zijn prachtige exemplaren bij. Als we teruglopen naar ons guesthouse komen we toevallig langs weer een ander guesthouse met aparte bungelows, ondertussen onze favourite vorm van overnachtplaats! We bekijken er een en zijn verkocht: veel meer sfeer dan waar we nu zitten EN een warme douche! Morgen dus weer een verhuizing!

Tja, voorlopig zitten we hier nog wel even in Chiang Mai: we gaan hier onze visa voor Laos regelen wat een aantal werkdagen duurt en ik moet woensdag dus terug naar mijn dokter... vandaar "standplaats Chiang Mai". En dat is prima. Dit is een stad waar ik zeker voor langere tijd zou kunnen blijven. De sfeer is relaxt, er is genoeg te doen en je kan hier echt alles eten of kopen wat je wilt of nodig hebt. Het klimaat is ook prima: overdag heerlijk warm en 's avonds koelt het af. En als we dan vanaf morgen ook nog een leuke slaapplek hebben, wat wil een mens dan nog meer?

Rest mij nog om jullie allemaal een hele fijne kerst te wensen. Geniet ervan!