Weer boven water in Ubud

Hallo allemaal,
daar ben ik dan weer. Het heeft even geduurd, want het valt hier niet overal mee om een internetcafe met werkende verbinding te vinden. Bedankt voor jullie reacties, via de site of via mail! Hierbij het vervolg van mijn avonturen...

5 september
Vandaag is mijn acclimatiedag. Na het ontbijt wil ik te voet de omgeving wat verkennen. Ik stippel een rondje uit, waarbij ik langs de hoofdstraat naar het noorden loop en dan via het strand terug naar het zuiden. De hoofdstraat is behoorlijk druk met lawaaierig verkeer en ik ben dan ook blij als ik een rustiger straat in sla naar, dat denk ik tenminste, het strand. In die straat ontmoet ik Han, een 69-jarige Nederlander die mij eerst in het Nederlands vraagt of dit de weg naar het strand is (waarop ik antwoord dat ik denk van wel) en daarna in het Engels aan mij vraagt waar ik vandaan kom. We lopen met elkaar op en kletsen wat. We blijken toch een straat te vroeg te hebben genomen en komen uiteindelijk weer terug bij zowel zijn als mijn beginpunt (het blijkt dat onze hotels vlakbij elkaar liggen), zonder het strand nog gezien te hebben. Dan maar via de " gewone route" (= de straat die ik gisteren had genomen) naar het strand. Daar drinken we wat en daarna gaan we ook nog samen lunchen. We zijn het eens: dit soort ontmoetingen zijn leuk, maar moeten niet te lang duren. Han is met een groepsreis mee, maar al net zo eigengereid als ik en is er vandaag op zijn eentje op uit gegaan. Na de lunch gaan we ieder ons weegs, maar spreken wel af om samen te dineren. Tja, alleen reizen en alleen zijn is heerlijk, maar tijdens de maaltijden is het toch altijd leuker om met iemand samen te zijn. Ik doe die middag niet veel meer dan wat lezen bij het zwembad van mijn hotel. Het diner 's avonds is lekker en gezellig.

6 september
Om 9:00 uur word ik opgehaald door Wayan, de chauffeur van het duikresort in Tulamben, waar ik twee dagen zal verblijven om wat lokale duiken te maken. In het busje zitten al twee duikers: Sheldon en Marjorie (een stel). Na een 3 uur durende rit zijn we op de plek van bestemming. Daar blijkt dat er nog maar 1 kamer in het hotel beschikbaar is. Dus het stel of ik moet ergens anders heen en wel naar " the villa". Sheldon en Marjorie krijgen dit eerst aangeboden, maar om de een of andere reden wordt dat veranderd en word ik in de villa gedropd. Het is een pracht van een kamer, met comfortabele buiten-badkamer. (Toch heerlijk als je in een land kan leven met een klimaat waarin je je badkamer gewoon buiten kan bouwen!) Het enige nadeel is dat het een stuk van het duikcentrum afligt, maar ik krijg een motor ter beschikking voor het transport. 's middags maken we 2 duiken, zonder problemen.

7 september.
Vandaag staan weer 2 duiken op het programma. Ik ben niet heel gelukkig met mijn duikgids (om diverse redenen, ik zal jullie de details besparen) en het zicht is niet fantastisch, maar toch zijn het mooie duiken en ik kan weer wat nieuwe schepsels toevoegen aan mijn lijst " met-eigen-ogen-gezien"

8 september
's ochtends laat ik mijn duikspullen achter in het duikcentrum en ga met de gehuurde motor op pad. Om de een of andere reden krijg ik een andere motor dan die ik al had. Op zich geen probleem, maar waarom heb ik dan een volle tank benzine betaald voor die andere? Wat in ieder geval een verschil is met Thailand is dat ik hier echt "last" heb van het "feit" dat ik een wandelende zak geld ben en dat iedereen zijn deel wil hebben. Overal moet je voor betalen en overal proberen ze een slaatje uit te slaan. Erg vervelend.
Ik rijd via de noordkust naar het westen. De eerste stop is bij een waterval. Ik zet de motor neer en loop het pad van ca 2 km naar de waterval. Halverwege word ik vergezeld door een jongen, die wat kletst en met me meeloopt. Hij stelt zich voor als Gede, en ik, ondertussen waakzaam geworden door de eerdere ervaringen denk " straks wil hij zeker ook weer geld, omdat hij zogenaamd mijn gids is geweest". Maar dit keer heb ik het mis. Wat kletsen, meelopen en een handdruk bij het afscheid is voldoende voor Gede. Dat is nog het vervelendste van dat gedoe met geld aftroggelen: je wordt er zelf zo wantrouwend van. Als Gede met een brede glimlach afscheid neemt, wil ik hem spontaan iets geven. Zo werkt dat dus... Geld wil ik hem niet geven en ik vind het jammer dat ik niet iets van fruit ofzo bij me heb, wat we hadden kunnen delen.
Ik rijd verder naar Singaraja, een grote stad van waaruit de Hollanders vroeger het eiland bestuurden en waar nog Hollandse koloniale huizen te vinden zijn en neem dan de weg landinwaarts, naar Candikuning. Het is mijn bedoeling daar de rest van de dag te blijven en morgenochtend vroeg de daar aanwezige belangrijke tempel te bezoeken. Ik vind de sfeer in Candikuning echter niet aantrekkelijk: erg toeristisch, alsof je op de parkeerplaats van de Efteling bivakkeert. Dus besluit ik ergens anders heen te gaan. Volgens de Lonely Planet is Munduk een geschikte plaats: many come here for a day and stay for a week. Munduk ligt echter hoog in de bergen en als ik er naartoe rijd, kom ik in kou en regen terecht. Tja, dan had ik net zo goed thuis kunnen blijven en verkleumd besluit ik om te draaien en terug naar het noorden te rijden: naar Lovina. Volgens de Lonely Planet een zeer relaxte badplaats. In ieder geval is het daar warm en droog, dus toeren maar! Onderweg krijg ik nog heel wat regen op mijn kop en ik kom als een verzopen katje terug aan de kust, maar het is heerlijk om die warme zon weer te voelen en ik droog snel op. Lovina blijkt minder relaxt dan de LP voorspiegelt: je kunt geen stap zetten (of meter rijden) of iemand wil wel iets aan je verkopen. Allereerst moet ik drie keer een "tout" van me afschudden die me vooral naar zijn guesthouse wil brengen. De jongens komen gewoon naast me rijden en proberen me zover te krijgen dat ik hun volg. Niet dus, want ik trek graag mijn eigen plan. In Lovina neem ik eerst een kop koffie (echte, bij een Hollandse tent waar je ook een broodje kroket of een puntzak friet kan krijgen) en kies dan een guesthouse uit de LP. Ik rijd erheen en de bungalow met het mooiste uitzicht blijkt nog vrij te zijn. Die is mooi voor mij!

9 september
Na een laat ontbijt (dat is hier dan weer wel " relaxt": ze beginnen pas om 8:30), ga ik op weg. Het plan is om via een andere weg naar Munduk te rijden en dan door naar Ubud, de bij vele Bali-gangers bekende artistieke plaats. Dankzij de slechte wegbewijzering en het gebrekkige kaartje dat ik heb, rijd ik volledig verloren. Ik besluit bij elk kruispunt de weg te vragen en ook dat helpt niet echt. Na heel wat heen en weer gerij word ik eindelijk de goede weg gewezen... hoewel... ik denk dat dit de wandelroute is, want ik kom op wegen en paden, waar een crossmotor nog moeite mee zou hebben, laat staan mijn kleine Honda. Gelukkig gaat het berg op en ondanks wat slippen en dankzij het beoefenen van mijn stuurmanskunten op een pad met de breedte van 1 stoeptegel, lukt het me om ergens weer op een weg te komen. Ik ben blij dat ik dit niet berg af heb hoeven te doen, want ik denk dat ik dan wel een paar keer onderuit was gegaan. Munduk is met mooi weer inderdaad mooi en ik geniet van vele mooie uitzichten over de rijstvelden, voordat ik in Ubud arriveer. Daar is het wat lastiger om accomodatie te vinden, maar uiteindelijk lukt het me om in ieder geval voor 1 nacht onderdak te krijgen (ik wil hier eingelijk 2 nachten blijven). Morgen zien we wel weer verder...