Aankomst in Phuket

5 januari 2008
Vandaag vertrek ik wederom naar Thailand. Dat is me vorig jaar uitstekend bevallen. Dit keer zal ik neit rondtrekken, maar ik heb besloten om er een echte rust- en relaxvakantie van te maken. Ik zal eerst 12 dagen in 1 hotel verblijven (hoe zal me dat gaan bevallen, zo lang op 1 plek??) en dan 9 dagen een liveaboard doen. Dan heb ik nog 5 dagen over en die zijn nog niet ingevuld... ik zie wel.

Meteen beleef ik al een avontuur, zelfs bij het simpelweg van huis naar Schiphol vertrekken. Wat is het geval? Ik heb besloten om met de schiphol-taxi te gaan. Vrijdagavond word ik gebeld dat ik om 6:30 opgehaald zal worden. Prima. Dus ik sta om 5:30 op, lekker douchen, rustig ontbijten, nog even de ontbijtrommel afwassen en dan... shit daar gaat de bel al om 6:15. De taxi! Ik ben nog aan het afwassen en zeg dat ik hem pas om 6:30 had verwacht. " Nee hoor, mevrouw 6.15!" Toch nog haasten zo op de vroege morgen. We rijden weg. Als we bijna bij Schiphol zijn, gaat mijn mobiele telefoon: "Schiphol taxi!" Ik: " eh.. ja.. daar zit ik in!?" Blijkt dat ik ook op het lijstje sta van een andere chauffeur, die om 7:10 mij moest komen ophalen... " Nou ja, beter 2 keer opgehlaad dan helemaal niet" zeg ik dan maar tegen de chauffeur.

Ik ben vroeg op Schiphol, al voor 7:30 en mijn vlucht is pas om 11:15. Dus ruim de tijd om nog wat koffie te drinken, rond te kijken, boekie te lezen. De vlucht verloopt voorspoedig. Ik zit naast een echtpaar uit Barneveld en hoewel we niet veel praten is het wel gezellig zo. Prima mensen.

6 januari 2008
Op Singapore moet ik overstappen. Ik heb ruim 2 uur de tijd en neem de tijd om het vliegveld daar te bekijken. Wat mijn aandacht trekt is een grote tafel-achtige contrustie, waarop houten panelen zijn bevestigd die eruit zien als wat je vroeger op de kleuterschool met gutsen moet maken. Afbeeldingen waar omheen het houtwek in sleufjes is weggehaald. De bedoeling is dat je een papier pakt en krijt en die er overheen legt en dan de afbeelding zo " copieert|" op dat vel papier. Het lijkt iets voor kinderen, maar vele volwassenen staan het te doen. Kennelijk een vorm van een souvenir meenemen..? Ik bekijk de winkels en spendeerd heel wat tijd in de electronische " snoepwinkel": mobiele telefoons, I-pods, objectieven voor mijn camera... en allemaal niet duur natuurlijk... erg verleidelijk, maar ik weersta de verleiding en koop niets.

De vlucht van Singapore naar Phuket is maar kort (1,5 uur). Als we daar landen ga ik op zoek naar de meter-taxi. Ik meld me aan en krijg te horen dat ik de derde wachtende in rij ben en dat het wel even kan duren. Een andere klant, een Thaise dame, vraagt me waar ik naartoe moet. Als ze horot dat het vlakbij is waar zij hene moet, stelt ze voor een andere taxi te nemen (een duurdere vorm), waarbij we beiden de helft zullen betalen. Ik vind het prima. We lopen naar het kantoortje van die taxi. Na heel wat heen en weer gepraat (in het Thais, dus ik weet niet waar het allemaal overgaat), krijg ik te horen dat we met een minubusje gaan en dat het 180 bhat gaat kosten. Dit is erg goedkoop en ik had dus achterdochtig moeten worden, maar word dat niet. Na korte tijd vertrekken we met het minibusje. Na een paar kilometer stoppen we voor " ticket controle". We stoppen bij een reibureautje, dus is het duidelijk: er wordt vooral gecontroleerd of we niet een leuke trip of een hotel aan je kunnen slijten. Vandaar het goedkope ticket: koopelverkoop. Ja, ik heb echt een reservering en ja, dat hotel bestaat echt en nee, ik hoef geen andere. Terwijl de passagiers allemaal door deze controle-molen gaan, drinkt de chauffeur even een pilsje, voordat hij weer achter het stuur kruipt. Ach ja... We gaan weer op weg. Ik vind de omgeving veel armoediger dan ik me van Thailand herinner. Is dit meer Aziatisch dan het Noorden? Of is mijn herinnering of blik veranderd? De chauffeur rijdt echt op z'n aziatisch: vol gas. Maar... nadat we een ongeluk zijn gepasseerd waarbij er wat mensen op de weg liggen (dat ziet er niet goed uit), rijdt de chauffeur toch wat rustiger... toch zeker voor zo'n vijf minuten! Na een sightseeing toer door Pathong, waar de meeste toeristen worden afgezet bij diverse hotels, word ik inderdaad netjes bij mijn hotel afgezet.

Het hotel, of eigenlijk de kamer, valt me erg tegen. Ik heb tenslotte niet het goedkoopste geboekt dit keer en verwacht dan ook wat luxe... maar de kamer ruikt bedompt en ziet er wat shabby uit. Ik heb ook pech: het balkon kijkt direct uit op de ruimte waar het ontbijt wordt geserveerd. Dus geen uitzicht, anders dan op de gebakken eieren van de andere gasten. Ik loop wat rond en zie dat er bungalows zijn met een veel mooier uitzicht. Ik vraag of het misschien mogelijk is in de loop van de week te verhuizen naar 1 van die bungalows... ja ja .. ze zullen het me melden. De toon waarop me dat gezegd wordt schept niet veel vertrouwen.... Ook de lamp doet het niet en ik vraag of die gemaakt kan worden.

Het hotel bevindt zich op een heuvel met - in principe dus - een heel mooi uitzicht op de baai. Het bereiken van de kamers/bungalows en de receptie (boven) en het strand (beneden) vergt heel wat klauterwerk, omdat het nogal steil is. Maar het hotel biedt de service dat als je van je kamer naar de receptie wilt of andersom, je dat kan melden en dan wordt je met een grote 4x4-drive auto opgehaald. Ik wandel de trappen af naar beneden, naar het strand en loop via het strand naar het plaatsje Karon. Ik moet toch weer erg wennen aan zo'n toeristendorp, hoewel het hier minder erg is dan wat ik in Pathong heb gezien. Ik ontdek in ieder geval een goede koffietent.. niet onbelangrijk.. :-). Het blijkt al te laat te zijn om een motortje te huren: alles is al verhuurd, kom morgen maar terug. Voor de lunch mijn eerste Thaise curry... ahhhh, lekker!! Ik doe nog wat noodzakelijk aankopen, zoals water en een handdoek (helemaal vergeten mee te brengen, maar gelukkig kan je hier alles kopen) en loop dan terug naar het hotel. De rest van de middag breng ik door bij het zwembad (ook met mooi uitzicht) en val zo nu en dan in slaap, omdat ik toch een nacht heb gemist. 's avonds eet ik bij een tentje aan het strand. Er zijn er velen en ik laat mijn keus vallen op een tent omdat ik het meisje dat de klenten naar binnen vraagt meteen sympathiek vind ogen. Na een wederom heerlijke maaltijd reken ik af en zegt ze " thank you, see you again". Dat zou best eens kunnen, het eten was prima en zij heeft een leuke uitstraling.

Als ik terugkom op mijn kamer heb ik weer een tegenvaller. Mijn bungalow is aan een adere vastgebouwd en de bungalows kunnen samen ook door 1 gezelschap worden bewoond, want er is een tussendeur die de beide bungalows van binnenuit met elkaar verbindt. Deze tussendoor is mega-dun en ik hoor echt alles letterlijk wat de buren tegen elkaar zeggen. Bovendien staat hun tv lekker hard aan... gezellig... Ik besluit nog een poging te wagen om te kunnen verhuizen en loop naar de receptie toe. De lamp in mijn kamer is ondertussen wel gemaakt en ik bedank de man, die op mij overkomt als de baas van het hele spul. Op mijn allervriendelijkst vraag ik of hij alsjeblieft kan checken of ik vandeweek naar een andere bungalow kan verhuizen. Allerlei papieren worden erbij gehaald en hij zucht een paar keer diep, maar als ik rustig blijf wachten komt het verlossende woord: ja, morgen kan ik verhuizen naar een andere bungalow: eentje met uitzicht en losstaand. Geweldig! Ik ben helemaal blij en laat dit ook duidelijk merken. Ik bedank hem diverse malen. In 1 klap ben ik heel blij met dit hotel en met de service. Ja, dit is het vriendelijke Thailand weer!!