Weer naar buiten
Door: Annelize
Blijf op de hoogte en volg Annelize
24 Januari 2008 | Thailand, Bangkok
Hallo allemaal,
heel erg bedankt voor jullie lieve berichtjes. Dat doet me erg veel goed!!! Vooral nu, nu ik weer "buiten" ben en wat moeite heb om mijn plek te vinden in de gewoon doordraaiende toeristenwereld, zonder veel concrete plannen. Zolang je in het ziekenhuis bent gaan de dagen vanzelf voorbij, met alle regelmatige handelingen die daar plaatsvinden, maar nu moet ik weer zelf inhoud aan de dagen geven en hoewel ik dat goed kan (en het dus wel weer goed komt) is het weer even wennen. en op een aantal van jullie vragen antwoord te geven: tja, ik mag voorlopig 6 weken niet duiken dus weer op eht schip gaan zit er niet in. Ik heb nu nog 7 dagen hier en zal niet veel meer doen dan lezen en een beetje rondtoeren. Op zich zou ik nog kunnen besluiten om wat rond te trekken en wat meer van Thailand te zien, maar daar heb ik de puf en de motivatie niet echt voor op dit moment. Bovendien is het hotel voor de rest van de dagen geboekt en alle extra kosten beginnen in de papieren te lopen. Voor Roel (en andere geinteresseerden: diepte speelt zeker een rol, net zoals allerlei andere factoren. Er is al heel wat onderzoek gedaan, maar uit de verschillende studies komen nogsteeds geen echt significante conclusies. Wat wel interessant is (Rowan vertelde me dat) is dat ze hier in het hospital voornamelijk ervaren duikers krijgen, die soms al 1000 of 2000 duiken op hun conto hebben staan. Dat zou je zo niet verwachten, maar hij had er wel een logische verklaring voor: mensen die al lang duiken volgens een bepaalde profiel, verwachten dat ze dat altijd kunnen blijven doen, terwijl als je ouder wordt, je lichaam verandert (meer vet) en het helemaal niet zo logisch is dat je kan blijven duiken op dezelfde manier zoals je dat altijd kon. Als je veilig duikt, houdt je je aan de richtlijnen en gehoorzaam je je computer. maar zoals rowan zei: pas als er computers komen waarin je ook leeftijd, gewicht en je vetpercentage in kun tprogrammeren, zullen ze echt voor jou persoonlijk betrouwbaar kunnen zijn. maar ja, de mensen zillwn zo'n computer helemaal niet, want dan heb je kans dat je bv maar 12 minuten mag duiken op 10 meter diepte.
22 januari
De tweede dag in het ziekenhuis. Om ongeveer 11:00 uur mag ik de couveuse weer in. Dit keer voor een behandeling van ruim 2 uur. Na de behandeling wordt me meteen gevraagd of ik me beter voel, maar zo direct is dat moeilijk te beantwoorden. In de loop van de middag/avond begin ik me echter een heel stuk beter te voelen en ik voel dat we er bijna zijn!
23 januari
's ochtends krijg ik bezoek van Dr Keith, de Thaise arts hier. Hij vraagt hoe ik me voel en laat aan mij de keuze over of ik nog een behandeling wil. Aangezien ik nog wel hier en daar wat voel en dit keer zo verstandig wil zijn om niet te snel te denken dat het wel goed is zo, geef ik aan dat ik nog 1 keer behandeld wil worden. Om 9:30 ga ik weer in de kamer. In de andere kamer ligt ook een patient, die er om 9:00 uur in is gegaan en die dus de keuze voor de DVD heeft gekregen. Ik kijk braaf naar Air Force One (Ik heb nog nooit zoveel DVD's gezien op vakantie! Ook niet thuis trouwens... ;-) ) Als de andere patient klaar is, krijg ik een andere divebuddy: Dr Keith zelf! Om zelf eens te ervaren wat iemand meemaakt in zo'n kamer. Een aardige filosofie! Bob, degene die de knoppen bedient, maakt foto's van dr Keith en natuurlijk vraag ik of ik ook op de foto mag. Zo'n uniek plaatje! Hij belooft me de foto's te emailen (zodra ik ze heb zet ik ze bij dit bericht).
Na de behandeling voel ik me prima. Tijd om uit te checken. Voordat ze me laten gaan moeten zij uiteraard de garantie hebben dat er betaald wordt en na wat heen en weer gebel met mijn verzekeringsmaatschappij is het zover: ik word ontslagen. Moby Dick, de duikschool waar ik de liveaboard had geboekt, is zo vriendelijk om me met een auto op te pikken en me naar het hotel te brengen in Nay Harn Beach, waar zij gezorgd hebben dat ik eerder kan inchecken (ik had een resevering vanaf de 26e). Het is een grootluxe hotel en ik "verdrink" een beetje in de anonimiteit ervan. Ook ben ik van alle ervaringen toch erg vermoeid geraakt en dus doe ik niet veel meer dan vroeg eten, wat lezen en vroeg gaan slapen.
heel erg bedankt voor jullie lieve berichtjes. Dat doet me erg veel goed!!! Vooral nu, nu ik weer "buiten" ben en wat moeite heb om mijn plek te vinden in de gewoon doordraaiende toeristenwereld, zonder veel concrete plannen. Zolang je in het ziekenhuis bent gaan de dagen vanzelf voorbij, met alle regelmatige handelingen die daar plaatsvinden, maar nu moet ik weer zelf inhoud aan de dagen geven en hoewel ik dat goed kan (en het dus wel weer goed komt) is het weer even wennen. en op een aantal van jullie vragen antwoord te geven: tja, ik mag voorlopig 6 weken niet duiken dus weer op eht schip gaan zit er niet in. Ik heb nu nog 7 dagen hier en zal niet veel meer doen dan lezen en een beetje rondtoeren. Op zich zou ik nog kunnen besluiten om wat rond te trekken en wat meer van Thailand te zien, maar daar heb ik de puf en de motivatie niet echt voor op dit moment. Bovendien is het hotel voor de rest van de dagen geboekt en alle extra kosten beginnen in de papieren te lopen. Voor Roel (en andere geinteresseerden: diepte speelt zeker een rol, net zoals allerlei andere factoren. Er is al heel wat onderzoek gedaan, maar uit de verschillende studies komen nogsteeds geen echt significante conclusies. Wat wel interessant is (Rowan vertelde me dat) is dat ze hier in het hospital voornamelijk ervaren duikers krijgen, die soms al 1000 of 2000 duiken op hun conto hebben staan. Dat zou je zo niet verwachten, maar hij had er wel een logische verklaring voor: mensen die al lang duiken volgens een bepaalde profiel, verwachten dat ze dat altijd kunnen blijven doen, terwijl als je ouder wordt, je lichaam verandert (meer vet) en het helemaal niet zo logisch is dat je kan blijven duiken op dezelfde manier zoals je dat altijd kon. Als je veilig duikt, houdt je je aan de richtlijnen en gehoorzaam je je computer. maar zoals rowan zei: pas als er computers komen waarin je ook leeftijd, gewicht en je vetpercentage in kun tprogrammeren, zullen ze echt voor jou persoonlijk betrouwbaar kunnen zijn. maar ja, de mensen zillwn zo'n computer helemaal niet, want dan heb je kans dat je bv maar 12 minuten mag duiken op 10 meter diepte.
22 januari
De tweede dag in het ziekenhuis. Om ongeveer 11:00 uur mag ik de couveuse weer in. Dit keer voor een behandeling van ruim 2 uur. Na de behandeling wordt me meteen gevraagd of ik me beter voel, maar zo direct is dat moeilijk te beantwoorden. In de loop van de middag/avond begin ik me echter een heel stuk beter te voelen en ik voel dat we er bijna zijn!
23 januari
's ochtends krijg ik bezoek van Dr Keith, de Thaise arts hier. Hij vraagt hoe ik me voel en laat aan mij de keuze over of ik nog een behandeling wil. Aangezien ik nog wel hier en daar wat voel en dit keer zo verstandig wil zijn om niet te snel te denken dat het wel goed is zo, geef ik aan dat ik nog 1 keer behandeld wil worden. Om 9:30 ga ik weer in de kamer. In de andere kamer ligt ook een patient, die er om 9:00 uur in is gegaan en die dus de keuze voor de DVD heeft gekregen. Ik kijk braaf naar Air Force One (Ik heb nog nooit zoveel DVD's gezien op vakantie! Ook niet thuis trouwens... ;-) ) Als de andere patient klaar is, krijg ik een andere divebuddy: Dr Keith zelf! Om zelf eens te ervaren wat iemand meemaakt in zo'n kamer. Een aardige filosofie! Bob, degene die de knoppen bedient, maakt foto's van dr Keith en natuurlijk vraag ik of ik ook op de foto mag. Zo'n uniek plaatje! Hij belooft me de foto's te emailen (zodra ik ze heb zet ik ze bij dit bericht).
Na de behandeling voel ik me prima. Tijd om uit te checken. Voordat ze me laten gaan moeten zij uiteraard de garantie hebben dat er betaald wordt en na wat heen en weer gebel met mijn verzekeringsmaatschappij is het zover: ik word ontslagen. Moby Dick, de duikschool waar ik de liveaboard had geboekt, is zo vriendelijk om me met een auto op te pikken en me naar het hotel te brengen in Nay Harn Beach, waar zij gezorgd hebben dat ik eerder kan inchecken (ik had een resevering vanaf de 26e). Het is een grootluxe hotel en ik "verdrink" een beetje in de anonimiteit ervan. Ook ben ik van alle ervaringen toch erg vermoeid geraakt en dus doe ik niet veel meer dan vroeg eten, wat lezen en vroeg gaan slapen.
-
24 Januari 2008 - 07:59
Sioe Lie:
ha Annelize,
Fijn om te lezen, dat je niet meer in de couveuse hoeft te liggen. Lijkt me wel een rare ervaring, zo lang te moeten liggen in zo'n glazen ding. Geniet maar lekker van het luxe hotel..
Tot wanneer blijf je daar?
groetjes,
Sioe Lie
-
24 Januari 2008 - 11:48
Janneke:
Wat een schrik en wat fijn om te lezen dat je weer uit het ziekenhuis bent.
Ik snap dat het nu wel erg wennen is om niets te doen. Ga dat toch maar doen en geniet van alles, want hier in Nederland is het somber en nat!!!! -
24 Januari 2008 - 12:37
Roel:
Gelukkig goed afgelopen. Geniet maar van een weekje niks doen, laat het maar over je komen, capucino'tje, wandelingetje, boekje lezen, beetje in de zon, even het water in, lekker eten, vroeg naar bed. En dan heel ontspannen en uitgerust weer naar ons kikkerlandje, al weken guur, regenachtig, harde wind weer. doe rustig aan, he! -
24 Januari 2008 - 13:57
Annemiek:
Hoi Annelize.
ik had je couveuse-berichtje gemist dus lees er nu twee tegelijk. Dat is even schrikken! Soort omgekeerde hoogteziekte, dan ga je in een decompressiezak en jij dus in een compressiezak. Gelukkig ligt Nederland niet zo hoog...
Goed te horen dat je goed behandeld bent en herstellende. Wanneer kom je alweer terug? Duurt niet lang meer, toch?
Nog een fijne tijd daar!
Liefs van Annemiek -
25 Januari 2008 - 05:08
Annelize:
Hoi,
bedankt voor jullie berichtjes. Ik blijf hier nog tot de 30e en zal me inderdaad rustig houden en van de zon genieten. Het lijkt inderdaad wel of ik in de bergen ben en mijn lichaam moet wennen aan het "lage" zuurstofpercentage hier. Ik zit nauurlijk gewoon op zeeniveau, dus krijg net zoveel lucht als jullie, maar als je evrwend bent met 100 procent, dan is 21 procent to wat laag. :-)
En wat vinden jullie van de foto's? :-) -
26 Januari 2008 - 12:39
Sioe Lie:
Je ligt er wel relaxt bij in die glazen kist, en je ziet wel aan je gezicht dat je lekker in het zonnetje hebt gelegen. Gelukkig dat je wel wat water mocht drinken. En dat je DVD's mocht kijken om de tijd door te komen. -
28 Januari 2008 - 10:49
Hermy:
Hoi Annelize
Wat een verhaal, dat is even schrikken als je het allemaal leest. Gelukkig dat je weer helemaal opknapt en dan ook nog een beetje - ook al is het anders - kunt genieten van je welverdiende vakantie.
Ik weet niet meer hoeveel dagen je nog in Thailand bent, maar geniet er nog van want in Nederland is het echt kouder en natter.
Liefs
Hermy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
