couveusekindje

Hallo allemaal, daar ben ik weer en ja, voor de oplettende lezer: dat is geen goed nieuws, want ik zou nu nog op de boot moeten zitten. Maar ja, het leven zit vol verrassingen en dus bevind ik me hier, in het internationale hospital van Phuket. Hoe dat allemaal zo is gekomen? Ik zal netjes bij hetbegin beginnen...

18 januari
Zoals afgesproken word ik om 16:00 opgehaald door een busje om naar de boot te gaan. Ik ben de eerste duiker die opgehaald wordt. Naast de chauffeur bevindt zich de duikgids in het busje. De duikgids (instructeur/toerleider) is Dimitri, een Vlaming (uit Gent), dus dat communiceert gemakkelijk. De tocht naar de volgende bestemming om mensen op te halen duurt ongeveer een klein uur en die tijd vullen we met het uitwisselen van wederzijdse duikervaringen en de standaard vragen die je iemand stelt die je net ontmoet. Dimitri is een prettig persoon en ik kijk ernaar uit om onder zijn leiding de liveaboard te doen. Er blijken maar 5 gasten te zijn op deze trip en nadat we iedereen opgehaald hebben (2 Amerikanen, een Canadees en een Duitser die in Brussel woont (en ook Nederlands praat)), hebben we nog ongeveer 2 uur te gaan naar de haven waar de boot ligt. De sfeer zit er in het busje al direct in. Als we aan boord gaan zijn we blij verrast: een enorme ruimte voor slechts 5 personen! Wat een luxe! Dit is ECHT vakantie!

19 januari
Na een nacht slecht slapen (eerste nacht op een lawaaierige boot is standaard een slechte nacht voor mij), is vandaag de eerste duikdag, op de Similan eilanden. Dimitri is een uitstekende spotter en vooral voor het kleine spul. Hij gaat ook heerlijk langzaam (veel duikgidsen gaan mij vaak te snel), zodat we voldoende tijd hebben om naar de kleine slakken en krabben etc te zoeken. Ik ben "officieel" de buddy van Dimitri, maar Daniel (de Duitser) blijft erg dichtbij Dimitri, waardoor ik regelmatig mijn plek moet zoeken en een aantal botsingen niet kan voorkomen. Het water is hier veel helderder dan op de duiken die ik eerder maakte en ik geniet. Van het duiken, de mensen, het eten, gewoon het hier ZIJN. We maken in totaal 4 duiken vandaag, waarbij de laatste duik een nachtduik is. Alleen Dean (Amerikaan), Dimitri en ik maken de nachtduik, de rest houdt het voor vandaag voor gezien. Normalitair ben ik neit zo van nachtduiken, maar ik voel me goed en bedenk dat mijn niet-fan zijn van nachtduiken, ook te maken kan hebben met onervarenheid en dus wil ik meer nachtduikjes maken. De "buit" op de nachtduik is erg mooi, onder andere een decoratiecrab (die zo heet omdat hij zich met sponsen decoreert) en een grote rifkrab. Na de duik doen mijn tepels een beetje zeer, maar ik breng dit niet (achteraf helaas) in verband met het duiken. (Mijn Duitse vriend Daniel (niet de Duitser op deze boot, die ook toevallig Daniel heet) noemt mij niet voor niets Miss Denial...)

20 januari
Ik heb beter geslapen. Vandaag staan slechts 2 duiken op het programma, omdat we vandaag de grens overgaan en tijd nodig hebben om door de immigraties van zowel Thailand als Myanmar te gaan. Na de eerste duik doen mijn tepels weer zeer, maar ik wijt het nogsteeds niet aan het duiken. Na de tweede duik is het als mijn tepels tussen een bankschroef zitten. Ik overweeg om er met iemand over te praten, maar ja, vind het toch een "precair" onderwerp en hoop dat het vanzelf wel weer overgaat. Na de lunch probeer ik in mijn hut wat te slapen. Na ongeveer een half uur of uurtje gedoezeld te hebben, wil ik opstaan en slaat de schrik toe: pijn in mijn heupen/bovenbenen, mijn buik tintelt en ik voel me vreselijk slap. Met moeite sleep ik me de gang door en de trap op naar het bovendek, waar ik de anderen vermoed. Helaas zie ik Dimitri daar niet. Bovenaan de trap moet ik even zitten om voldoende kracht te verzamelen om het laatste stukje te overbruggen naar het achterdek, waar de anderen liggen te sluimeren. Ik vraag Cathy (die me later zegt dat ik heel bleek was) om Dimitri voor mij te halen. In no time is hij bij me. Nadat ik verteld heb wat er aan de hand is, is zijn oordeel: mogelijke Decompressieziekte en de beslissing luidt: we gaan je op zuurstof zetten. Ik ga terug naar mijn hut en krijg als kamergenoot een grote zuurstoftank, die op het bed naast me wordt gelegd. Een half uur moet ik aan de zuurstof en dan moet het beter zijn. Na een half uur is het ook veel beter. Ik krijg nog een half uur de zuurstof en daarna voel ik me weer uitstekend. Nu maar wachten of het terugkomt. Als het terugkomt moet ik van boord af... iets waar ik uiteraard niet naar uitkijk. Gelukkig komt het niet terug. De rest van de dag voel ik me prima, hoewel wel wat moe (maar ja, ik heb 2 nachten slecht geslapen). Voor deze nacht krijg ik een slaappil van Cathy (die verpleegster is en een grote tas met medicijnen bij zich heeft). De boot heeft ook nog pech. Doordat een hydraulische motor is uitgevallen, halen we de grensovergang met Myanmar niet. We gaan wel door de immigratiedienst van Thailand, maar kunnen Myanmar niet in. We gaan voor anker in niemandsland.

21 januari.
Als ik rond 6:30 opsta, weet ik niet goed wat ik voel. Mijn borsten (nu niet meer de tepels) voelen gespannen aan en de pijn in mijn bovenbenen is heel lichtjes terug gekomen. Wat te doen? Ik moet iets beslissen, want vandaag gaan we de grens over en, zoals Dimitri me heeft verteld, als we in Myanmar zijn en de symptomen komen terug, dan moet de hele boot terugkeren en daarmee "bederf" ik dan ook de trip voor de anderen (dat vertelt Dimitri mij niet, maar zo voel ik dat). In Thailand kan ik naar land gebracht worden, in Myanmar niet. Als Dimitri vraagt hoe ik me voel zeg ik dat de symptomen lichtjes terug zijn gekomen. Hij belt zijn manager en die weer de arts in het ziekenhuis en het oordeel is duidelijk: van de boot af en naar het ziekenhuis, voor een behandeling in de decompressiekamer. En voor nu: weer terug aan de zuurstof.
Shit dus. Natuurlijk ben ik teleurgesteld, maar aan de andere kant kan ik het eigenlijk zeer snel accepteren: het is wat het is en decompressieziekte is niet iets waar je mee wilt spelen (het is dodelijk). Het is duidelijk dat het een sluipende killer is en helaas toch nogsteeds onvoorspelbaar of je het krijgt of niet. Ik ben binnen alle limieten gebleven, die, zoals gezegd wordt, aan de zeer conservatieve (lees: veilige) kant zijn en dan dus toch... het enige dat ik kan bedenken is dat ik slecht sliep en dus niet volledig fit was, maar ook dat heb ik eerder meegemaakt en zonder problemen gedoken. De oorzaak is dus een raadsel en dat maakt het wel vervelend, want als je een fout maakt kan je nog zeggen: ja, dat had ik niet moeten doen, volgende keer niet meer doen. Maar als je je aan alle regels en limieten houdt, wat dan?

Omdat we Thailand al uit zijn, moeten we toch eerst door de immigratiedienst van Myanmar, waar ik ingecheckt wordt en direct weer uitgecheckt (zo kort ben ik nog nooit in een land geweest!) en vervolgens terug naar Ranong, de haven in Thailand. We moeten redelijk lang wachten op de ambulance, waarmee ik vervoerd zal worden. Tijdens het wachten lig ik in mijn hut aan de zuurstof en krijg mijn medegasten en Dimitri regelmatig op bezoek. Erg fijn vind ik dat, want alleen reizen is prima, totdat je ziek wordt. Als de ambulance er is (rond 10:00 uur) neem ik van iedereen hartelijk afscheid en ga ik van boord. In de ambulance hoef ik gelukkig niet perse op de brancard te liggen, maar mag ook gewoon op een stoel zitten. Meteen worden bloeddruk (redelijk hoog), hartslag (ook hoog) en zuurstof in mijn bloed (goede waarde) gemeten.
Na een tocht van 4 uur (met korte sanitaire stop bij een tankstation) komen we aan in het ziekenhuis. Daar blijk ik vandaag niet de enige te zijn met Decompressieziekte (DCI). 3 gevallen vandaag en met 2 decompressiekamers, betekent dat dus wachten (ik heb de minst erge verschijnselen). In het ziekenhuis maak ik kennis met Rowan, de (westerse) arts die hier de leiding heeft. Ik ben erg onder de indruk van zijn persoonlijkheid: binnen een gesprekje van hoogstens 3 minuten, geeft hij je het gevoel dat je elkaar al jaren kent, je ziet hem zo plezier maken als "gewone jongen" (hij draagt zijn burgerkleding) en tegelijkertijd is er geen enkele twijfel aan zijn professionaliteit of dat hij hier de touwtjes in handen heeft. Een erg prettig mens, zo zouden alle dokters moeten zijn.
Ik word door een andere (Thaise) dokter onderzocht en uiteraard volgen de standaard procedures als bloedruk meten en temperaturen( dat blijven zie hier 2 maal per dag doen). Ook wordt er bloed afgenomen (om te testen of ik niet iets anders onder de leden heb) en een longfoto gemaakt. Ik weet dat mijn aderen altijd lastig te vinden zijn voor het bloedprikken en de verpleegster doet er dan ook lang over voordat ze besluit de naald in mijn arm te zetten, maar als ze het dan doet zit ze ook meteen raak en als ik haar daarvoor een compliment geef, bloost ze van plezier, waar ik dan op mijn beurt weer plezier aan beleef.

Dan komt er een dame op me af met een foto en prijsopgave van de kamer. Het is alsof je na een lange busrit op een busstation komt waar allerlei mensen foto's van hun guesthouse onder je neus douwen om toch vooral bij hen te boeken... het verschil is dat je hier slechts keuze uit 1 hebt, maar het bord met foto + prijsopgave is hetzelfde. De kamers hier in het ziekenhuis doen niet onder voor een 3 sterren hotel (met ongeveer gelijkwaardige prijs). Het zijn allemaal prive kamers, met een eigen badkamer, tafeltje en stoeltjes, een bank, televisie, koelkast. Zelfs een balkonnetje en ook de waterkoker is aanwezig. Het enige verschil is dat er een ziekenhuisbed in de kamer staat.
Om 19:00 ben ik aan de beurt om de decompressiekamer in te gaan. Rowan komt me halen en vertelt dat ik 5 uur in ga. Omdat je in 100 procent zuurstof ligt, mag er, wegens brandgevaar dat kan ontstaan bij de minste vonk, niets mee. Geen ipod uiteraard, maar ook geen papier, dus geen boek. En dan 5 uur... in Rowans woorden: it is a boring treatment. We lopen naar de behandelkamer. Daar staan twee grote glazen sigaren (soort couveuses op volwassenen-formaat) opgesteld. Het is waar wat Dimitri zei: het is niet leuk om de decompressiekamer in te moeten, maar ALS je dan moet, is Phuket wel 1 van de beste plekken. Omdat de "kamers" volledig van glas zijn, kun je ruim om je heen kijken en is er minder kans op claustrofobische reacties. Aan het voeteneind van de twee sigaren hangt een groot videoscherm, waarop DVD's vertoond worden. Elke keer mag 1 van de twee patienten een DVD'tje uitkiezen. Zo kom je dan die 5 uur wel door.
Ik word in de kleinere van de twee kamers (de grootste is al bezet) geschoven en dan wordt de deur hermetisch vergrendeld. De druk wordt opgebouwd en zo maak ik weer een "duik" naar 18 meter. Zoals voorspeld door Rowan nemen de verschijnselen in eerste instantie toe en de pijn in mijn borsten is "no fun". Ook wordt mijn linkerarm volledig gevoelloos. Op 18 meter blijf ik een uur en wordt dan naar 9 meter gebracht. Daar blijf ik de rest van de duur. Veel vissen zie ik niet op deze 5 uur durende duik...
Om middernacht mag ik eruit. De doktoren en staf daaromheen hebben een drukke, lange dag gehad met 3 patienten op 1 dag die ze normalitair (in het hoogseizoen) in een week krijgen (nogsteeds veel vind ik). Omdat ik zo'n tijd op 100 procent zuurstof heb gezeten (met zo nu en dan een kwartiertje gewone lucht om zuurstof vergiftigin te voorkomen (nog dodelijker dan decompressieziekte om het lekker spannend te houden...)) ben ik topfit en kan niet direct slapen. Uiteindelijk val ik toch in slaap en heb een prima nachtrust. Hoewel de symptomen nog niet geheel weg zijn, is de enorme spanning die op mijn borsten stond, wel een heel stuk verminderd. Dat gaat dus de goede kant op. Maar ik mag pas weg als alle symptomen verdwenen zijn en dus ga ik vandaag weer de kamer in. Slechts 2 uurtjes vandaag (de 22e). En dan maar afwachten....

Het is een ervaring die ik niemand zou aanraden, maar waar ik wel weer veel van geleerd heb:
1. 95 procent van de gevallen van decompressieziekte komt voor onder normale, veilige duikers.
2. oudere duikers en vrouwen hebben er eerder (en met ergere symptomen) last van.
3. Ik neem mij voor om mijn Nitrox certificaat te halen, waarmee ik met verrijkte lucht (meer zuurstof) mag duiken en minder kans heb op decompressieziekte.

Wie zou denken dat ik hierdoor het duiken op zou geven heeft het mis... daar is het te mooi voor en ik zal zeker de signalen de volgende keer eerder herkennen en dus eerder een duik overslaan.