Edmonton 21 september

21-09-2015, 06:11, edmonton, hotel the Matrix
Gisteren werd ik keurig door de familie opgehaald. Ze namen me mee uit lunchen in een Dim Sum restaurant. Voor mij de eerste keer om dat mee te maken. Het restaurant was volledig vol en er stond een rij te wachten om naar binnen te kunnen. John Peter, donna en John komen daar echter elke week en wij hadden een tafel in no time. Fantastische atmosfeer, je waant je weer even in Azië. Het systeem was nieuw voor mij: je zit aan een tafeltje en constant loopt er (Chinese) personeel rond met kleine karretjes. Op elk karretje staan een aantal gerechten en je kiest gewoon wat je wil eten, terwijl ze langs je tafel komen. Ik laat het kiezen volledig aan de anderen over. Tenslotte zijn zij de deskundigen hier.
Na de lunch rijden we naar het appartement van John Peter en donna. Voor pa John is het de eerste keer (!) dat hij hier komt. Een echte reden daarvoor is er niet, het is 'just one of those things'. In het appartement vertelt pa joh verder over zijn herinneringen. Zo kom ik weer heel wat te weten over zijn leven.
De cadeaus die ik heb meegebracht vallen in goede aarde. Voor john een boek met foto's van Rotterdam van 1930 tot nu. Hij slaat het boek open en wordt er volledig door opgeslokt. Voor donna en John Peter heb ik een fotoboek met luchtfoto's van Nederland. Ook die valt in goede aarde.
Als john Peter zijn vader naar huis brengt, vertelt donna dat ze kan zien dat pa John enorm blij is dat ik er ben en dat hij helemaal in zijn element is. Toen ik gisteren uit de auto stapte bij het hotel, werd hij zeer emotioneel vertelt ze. Ook ik merk dat het me soms raakt en hoe fijn en gemakkelijk het is hier te zijn, met alle drie. Door al die verhalen die door pa john verteld worden, beginnen John Peter en donna als vanzelf over hun eigen leven te vertellen. Ze zijn alle drie erg open. Ik vermaak me prima in de rol van luisteraar. Het is een bijzonder en mooi bezoek.
John Peter, donna en ik gaan naar een shopping mall. Ik wil een lokale prepaid simkaart kopen, zodat we elkaar in noodgevallen kunnen bereiken, zonder meteen internationaal te moeten bellen. Als ik de simkaart betaal met de Canadese dollars die ik nog van mijn vorige reis over had reageert de verkoper met: so I guess it's been a while since your last visit to Canada! Gelukkig zijn de biljetten nog wel geldig. Na een snelle hap in een Aziatische fastfood tent, word ik weer netjes afgeleverd bij het hotel.
In de auto overleggen John Peter en donna waar we a.s. vrijdag zullen gaan eten, het laatste diner voor mijn vertrek. Ze vertellen dat pa al aangekondigd heeft zijn winkel vroeg te sluiten die dag. Iets wat hij volgens hen nog nooit eerder gedaan heeft in zijn hele leven. Wat een eer,  Ik voel me net een prinses!