Jasper National Parc

25-09-2015, 07:15 edmonton, hotel matrix

21-09-2015
Nadat ik in het hotel ontbeten heb, komt John Peter me ophalen. We rijden naar de kleermakerij van pa John, Holland tailors. De shop zit wat achteraf, op de vierde etage van een mall. Terwijl John Peter wat boodschappen doet, blijf ik in de shop achter om nog wat verder met ome jan te praten. Ondertussen komen er een aantal klanten binnen, waaronder een vriendelijke man van rond de zeventig. Een echte charmeur. Als hij mij ziet zegt hij tegen pa John: I see you're having company, very nice company! Pa John vertelt wie ik ben en ik krijg een hand en praat hij Nederlands tegen me. Het blijkt een consulair vertegenwoordiger van Nederland in alberta te zijn geweest. Een of ander politiek erebaantje. Het is erg leuk om pa John in zijn winkel te zien, zijn werkomgeving. Keurig gekleed in pak, loopt hij door de zaak en helpt de klanten. Aan de wand hangt een foto op posterformaat van rotterdam met zicht op de Euromast (nog voor de verhoging) en de Maas. Aan de andere wand een bedankje van een andere politieke bestuurder en een foto van Nederlandse molens. Om naar het toilet te gaan krijg ik een sleutel mee. Als ik door de deur ga, bevind ik me plots in een gang van een school, omgeven door studenten en diverse klaslokalen. Grappig om zo in een andere wereld te stappen.
Als John Peter terug is, rijden we samen in 3,5 uur naar Jasper nationaal parc. Onderweg stoppen we voor lunch. Als we aankomen in het park, komen we onze eerste wildlife tegen: een mannetje en drie vrouwtjes Elk (soort edelherten). We gaan eerst even kijken waar we slapen. Op whistlers campground heeft John Peter een soort hut gehuurd: een houten staketsel met tentzeil. 'Glamping' noemt hij het. De luxe vorm van kamperen. Het ziet er prima uit. Wel opletten dat je geen etenswaren of andere dingen die geur afgeven (parfum, tandpasta) in de tent laat, want het is hier berengebied. Dan rijden we door het park naar het begin van een trail. Onderweg komen we een zwarte beer tegen, die rustig aan de kant van de weg zijn bessen eet. We lopen de Cavell meadows trail (2,5 uur) bij mount Edith cavell. Een ruig gebied. Er ligt een beetje sneeuw en we hebben prachtig zicht op de gletsjer en de vallei eronder. We zien pika (rock rabbits) en marmotten, die op zoek zijn naar voedsel voor hun wintervoorraad. Rond 20:00 zijn we terug bij onze tent Het diner hebben we overgeslagen en door de late lunch missen we dat ook niet echt. John Peter maakt een pot thee en samen de cinnamon coconut loaf die donna voor ons meegegeven heeft en wat noten, is dat een prima diner. De nacht is koud (-2) en ik kan net warm genoeg blijven om niet wakker te liggen. 'S nachts moet ik er natuurlijk een paar keer uit en ik kijk goed rond of er geen beren rond de hutten lopen, maar de kust is veilig.

22-09-2015
' s ochtends zijn we rond 07:30 op. Het is koud, half bewolkt en een dun zonnetje. We ontbijten bij the other bear's paw. Ik eet een blueberry white chocolate scone, die heerlijk is.  We rijden dan langs medicine lake naar het begin van de bald hills trail. 2 uur bergop met als beloning een weids uitzicht over maligne lake, omgeven door prachtige besneeuwde bergen. Langs de trail zien we berenpoep (maar geen eigenaar) en white tail deer. Als we langs een spar lopen, worden we bekogeld met sparrenappels. Er blijkt een eekhoorn in te zitten die de appels afknaagt en laat vallen, zodat hij ze later op kan pikken voor zijn wintervoorraad. Als we terug bij de auto zijn, lopen we nog even door naar het meer zelf en picknicken op een aanlegsteiger. Het water is cristal clear en we genieten van het mooie uitzicht. We rijden terug langs medicine lake en komen een groepje mountain sheep tegen, die ik uitgebreid op de foto zet. Daarna door naar maligne canyon, een diep uitgesneden canyon met een razende rivier en verschillende watervallen. Een toeristentrekker en dat is te merken, zowel aan het aantal bezoekers als aan de vele veiligheidsmaatregelen: een hek langs het gehele pad, nette trapjes en mooie uitzichtpunten. Na deze korte wandeling lopen we naar het tea house om even wat te drinken.
We hebben vandaag aardig gezweet van het lopen en ik ruik mezelf. John Peter weet wel raad: de hot springs. Het is een soort openbaar zwembad met 4 verschillende baden: 40 graden, 38 graden, 20 graden en 10 graden. Het idee van een sauna, maar dan anders. Na een aantal wisselbaden tussen het bad van 40 en het bad van 20 (10 vind ik echt te heftig) en een lekkere douche na afloop, voel ik me herboren.
Terug in Jasper eten we ons avondmaal bij papa george's. Ik neem de arctic char, een zoetwatervis. Helaas hebben ze de vis verpakt in filodeeg, zodat ik niet kan zeggen dat ik de vis nu echt geproefd heb. Maar het smaakt prima. Dan weer lekker slapen in onze hut. Gelukkig is het deze nacht iets minder koud dan de vorige (2 graden).

23-09-2015
'S ochtends staan we weer bijtijds op. Na het ontbijt bij the bear's paw rijden we zuidwaarts over de icefields highway, richting banff. We stoppen bij de thabasca glacier en doen aan de overkant Daarvan de willcox pass trail (4 uur heen en terug). Het is een prachtige wandeling, eerst door de dennenbossen en dan over de kale vlaktes, door de sneeuw. Halverwege wijst John Peter naar de top van de pas en zegt dat we daar een mooi uitzicht gaan hebben. Dat is een grappig statement, want overal waar ik kijk, bij elke stap, is het uitzicht al prachtig! De bonus op de top is het uitzicht over de gletsjer. Het is fris en er staat een harde koude wind, maar zooooo mooi! Het is fantastisch om John Peter als persoonlijke gids te hebben. Deze omgeving is zijn thuis en hij weet de mooiste plekken te vinden. Op de hikes laat hij me helemaal mijn gang gaan, ik kan het tempo lopen dat ik wil, stil staan voor het uitzicht of foto's, stroompjes oversteken zonder meteen klaar te staan om te helpen (heerlijk!) en ondertussen is hij nooit ver weg en weet ik dat hij voor me zorgt. Het voelt heel vertrouwd. Als we terug zijn eten we onze ingeslagen lunch op de parkeerplaats. We rijden verder zuidwaarts naar banff. Daar doen we een aantal toeristische plekken aan: lake Louise en lake Marloin. Mooi, maar de vele toeristen maken de ervaring toch minder indrukwekkend dan op de hike naar de pas. We rijden in twee uur terug naar Jasper en omdat het eten gisteren prima bevallen is, eten we weer bij papa George. Dit keer neem ik de Elk sirloin, een heerlijke hertenbiefstuk.
Het is weer een fantastische dag Geweest. Prachtige omgeving, prima wandelingen en super gezelschap. 

24-09-2015
Deze nacht was echt warm! 'S nachts is er veel geluid, doordat twee mannetjes Elk hun territorium afbakenen door luid naar elkaar te roepen, een geluid dat het midden houdt tussen loeien en hinniken. Om 04:00 uur word ik wakker en hoor ik het geluid van een grazend dier vlak naast me. Ik ben nieuwsgierig en wil kijken wat daarbuiten loopt, maar twijfel nog even of het slim is om zo'n dier zo dichtbij te benaderen. Mijn nieuwsgierigheid wint het en als ik naar buiten ga zie ik twee Elk rustig grazend door de campground lopen. 
Na het ontbijt (inderdaad, een blueberry white chocolate scone bij the bear's paw), rijden we weer richting medicine lake. John Peter vindt het lastig te kiezen welke trail we vandaag doen, omdat er zoveel mooie opties zijn. Zijn (uitstekende!) keuze valt op Jacques Lake trail. Een trail zonder al te veel klimmen en dalen. In totaal is de trail zo'n 26 km (one way), dus we kunnen hem niet helemaal lopen. We lopen de trail op en passeren een aantal prachtige verstilde meren. Het enige geluid zijn onze eigen voetstappen en de wind. Na zo'n 2 uur picknicken we aan de rand van een meer, zo'n 10 meter van de kant, tussen de bomen. We horen door het water dieren aankomen. Omdat we beschut zitten zien zij ons niet, maar wij zien ook niet direct wat voor dieren het zijn. Even denkt John Peter dat het een beer is, maar het blijken twee moose (elanden) te zijn, een mannetje en een vrouwtje. Als ze ons zien keren ze om en rennen een stukje door het water terug, wat een mooie foto oplevert. Nog in ons zicht blijven ze staan en hebben wij de kans ze uitgebreid te observeren. Ze zoeken hun weg via de oever van de andere kant en verschijnen even later weer iets verderop. Terwijl het mannetje waakzaam de omgeving in de gaten houdt, voedt het vrouwtje zich met sappige bladeren van een boom. Fantastisch om dit zo tegen te komen!
We lopen terug naar het begin van de trail. De wolken pakken zich samen, vormen donkere wolken en de wind trekt aan, maar we houden het droog. Op de hele trail (totaal 4 uur) komen we één stel mensen tegen, verder hebben we de hele omgeving voor onszelf, fantastisch.
We rijden terug naar edmonton. Daar pikken we donna op bij de kapper en eten met z'n drieën bij een Japans restaurant. Weer een dag met een gouden randje.